W lustrze

[Marcin Sztelak]

Panuje nieprzenikniona ciemność
od kiedy wypaliłem sobie oczy
popiołem sypanym na głowy.
Niewinnych zbrodniarzy.

Mamroczących oklepane formułki,
coś o zgliszczach albo drodze,
zbyt prostej.

Przykładam rozpalone czoło
do mrocznej tafli, parzy,
jakby na drugą stronę dotarły
wciąż niewidoczne pożary.

Chociaż ich cienie już majaczą
w najciemniejszych zaułkach,
tuż obok starych domostw,
gdzie mieszkają tylko umarli.

Bez najmniejszej skargi wpatrzeni
w zmętniałe zwierciadła.

[eka]

Bardzo ważna pierwsza cząstka.
Niczym nie można usprawiedliwiać zbrodni, niczym. Stajemy się współodpowiedzialni za nie, ślepi, którzy brną w ciemności lustra.
Może lepiej, że czarne, tak od razu się nie zorientujemy, co straciliśmy.

Bardzo dobry wiersz, Marcin.
Dobra życzę, jak najwięcej w 2024!