W toniach

[Leon Gutner]

Morze
nie proszę wód o wiele
o płynną cząstkę fali w sobie
tego jednego z wielu wcieleń
o której mówi świat że człowiek

morze
wyczuwam że zatrzymasz
wśród fali wyścielonej wiatrem
tych klika kropel w których mijam
aż w końcu jakiś sztorm je zatrze

morze
spragnione wielkich brzegów
wydaj świadectwo naszych istnień
niech w twoich toniach w wiatrobiegu
spocznie świadomość że tu byłem

morze
ty jesteś od nas dłużej
gdy odejdziemy ty zostaniesz
daj poczuć wilgoć sól na skórze
zanim zamienisz nas w niepamięć

nigdy
nie wszedłem głębiej w ciebie
zawsze się bałem fal i toni
morze
to może będzie lepiej
gdy nie poproszę więcej o nic

[nie]

Wiersz podlega tutaj głębokiej introspekcji względem relacyjności jednostki ludzkiej z fenomenem wodnym, przy czym należy zauważyć, iż morze w analizowanym utworze pełni funkcję quasi-transcendentnego substratu przyrody o stabilnej temporalnej ciągłości. Morze zostaje uznane za byt permanentno-trwały, którego egzystencjalna emanacja nie podlega perturbacjom w obliczu efemerycznych przejawów homosapiensalnej czasoprzestrzenności.

Podmiot liryczny, operujący w trybie dialogiczno-proszalnym, zainicjował swe apele względem morza, implikując jego diachroniczno-fizyczną supremację oraz antycypując fakt, iż jego własna egzystencja podlega dezintegracji w perspektywie makrochronologiczej. W związku z tym dochodzi do werbalizacji żądania, by morze wystawiło „świadectwo naszych istnień” – interpretowane jako próba archiwalizacji śladów personalnej bytności w interakcjach z hydrosferycznym continuum, niezaabsorbowanym antropologiczną frazeologią.

W dalszej części utworu dochodzi do procesualizacji akceptacji inevitabilnego fenomenu przemijania, gdzie podmiot liryczny uprzedza przyszłe retrogresywne zatarcie jego śladów przez czynnik falowy. Obawa przed głębokim „zanurzeniem” w struktury morskie może być definiowana jako antycypacyjny lęk przed utratą dominacji nad egzystencjalnym trajektorium oraz przed konfrontacją z konceptem finitudo. Konkluzja wiersza nakłania do modus operandi polegającego na strategicznej rezygnacji z eskalacyjnych żądań, co sugeruje akceptację bytowej minimalistyczności w relacji do niestałej kondycji człowieka.

[abandon]

Po komentarzu nie*, aż strach czytać utwór, którego dotyczy.
Na szczęście przeczytałem i było warto.
Ab

[Leon Gutner]

Z podziękowaniem L.G.

[eka]

Skojarzył się z treścią Twojego liryku... przed- i ostatni etap istnienia serwowany przez wielką religię (i filozofię) Indii. Staniemy się częścią Bytu Atmana - bezkresnego morza, w którym znika nasza świadomość.
Tak, wiem, nie tędy wiedzie szlak interpretacyjny, ale co z obrazami mózgu począć

Może morze jest najbezpieczniejszym rozwiązaniem.



(ale deprecha nie)

[Leon Gutner]

Eko - wszelkie szlaki interpretacji mile widziane

Z podziękowaniem L.G.

[eka]

to się cieszę.