Z cyklu "Na strychu" - Czerwone krzesło (6) - EPILOG

Wiadomość

#1 Post autor: **Lucile** » 02 wrz 2018, 20:06

czerwone krzesło (6).jpg

Z cyklu "Na strychu" - Czerwone krzesło (6) - EPILOG

ołówek, akwarele, karton

2 września 2018

#2 Post autor: **lczerwosz** » 02 wrz 2018, 20:50

i jeszcze ONA musi wszystko to przeczytać. Antropomorfizm?

dodane nieco później
A może dwie zakonnice filują z dołu

dodane nieco później
To nie może być epilog, jest jeszcze piętro przynajmniej do góry, a schody jakby coraz szersze, to dla ważniejszych jakby osób zamieszkujących górne tylko piętra

#3 Post autor: **Lucile** » 04 wrz 2018, 19:44

lczerwosz pisze: ↑
02 wrz 2018, 20:50
To nie może być epilog, jest jeszcze piętro przynajmniej do góry, a schody jakby coraz szersze,

Leszku, masz rację.
Przyglądając się cyklowi rysunków jakie „nasmarowałam”, doszłam do wniosku, że właśnie ten, nie powinien zamykać, a otwierać serię. Strych, jak należy zagracony, wyjście z jasnym światłem sugeruje, że można dalej,wyżej jeszcze. Kobieta na krześle ukrywająca twarz pod kapeluszem - zagadka - czekająca na odsłonięcie. Na próżno, znika, pozostaje krzesło; jedno, drugie, trzecie...

Czy przegoniły ją niecierpliwe, wszędobylskie, szwendające się to tu, to tam „zakonniczki” z innego cyklu? Któż to wie, bo ja nie.

A czerwony kapelusz jest zawsze podejrzany

Jago, świetnie to określiłaś (pod innym rysunkiem z tej serii) – strychowy pustostan. Ale on obejmuje tylko strych. Krzesło (raczej krzesła, bo na każdym rysunku inne) rządzi się swoimi, odrębnymi prawami. Wszystkie, poza piątym odwrócone od okna, ale to okno jest dyskretnie zakratowane. Może właśnie ten rysunek powinien zamknąć cykl?

Bardzo dziękuję za komentarze, które mnie samej pozwoliły inaczej spojrzeć.

Serdeczności
L

Ps. Pomyślałam także, iż to podświadomość płata mi figle i kazała w ten, a nie inny, sposób zobrazować mój wiersz „Przyjaźniłam się z kochankami obłąkanych”.