Rozłąki

Wiadomość

#1 Post autor: **eka** » 29 paź 2023, 08:20

Nad mogiłą cicho, bez żegnaj, liść porzuca gałąź.
Jakże posmutniała. Biedna, nerwowo przelicza
złociste maluchy. Jak przeżyje rozstanie,
gdy wszystkie odlecą?

Czarna, naga, bezlistna, przez wiatry smagana,
dotykiem mrozu ścięta, zapłacze się sama.
Zawieruchy zapragnie, zamieci, zawiei,
by pod ciężarem śniegu runąć pod pień
i zgnić...
jak martwe dzieci.

Marcin Sztelak · #2 Post autor: **Marcin Sztelak** » 29 paź 2023, 11:19

Smutno, mrocznie nawet, krótko i treściwe.

Mchuszmer · #3 Post autor: **Mchuszmer** » 29 paź 2023, 11:32

Wow. Przecież ten tekst to byłaby perełka na slamie poetyckim.
Zelektryzowało mnie to napięcie między 1. a 2. strofą, świetne sprzężenie tkliwego początku i tego agresywnego praktycznie rymu, desperacji, pójścia w nagą dosłowność wreszcie. Są rzeczy, z którymi się nie da pogodzić, bo byśmy siebie chyba utracili. O tym, co w puencie pada, pomyślałem właśnie będąc przy pierwszej cząstce, gdzie gałąź wzięła na siebie uosobienie, które prawie andersenowsko zabrzmiało, choć w tym miejscu można czytać też o opuszczonym grobie, ginącej pamięci. Wiersz z pewnością do powrotów:)
:kofe:

#4 Post autor: **tabakiera** » 29 paź 2023, 21:11

Piękny wiersz z doskonałą metaforyką.

Alek Osiński · #5 Post autor: **Alek Osiński** » 31 paź 2023, 23:18

Pięknie opisane, Ewo. Ale czyż w istocie nie jest tak, że owe barwne fatałaszki
zrzucane przez drzewo to tylko szumna, godowa szata, a prawdziwe dzieci
skrywają się w pestce bądź nasionie?

:kofe:

#6 Post autor: **eka** » 01 lis 2023, 15:58

Pięknie dziękuję Państwu za komentarze.

:kofe:

#7 Post autor: **eka** » 01 lis 2023, 15:58

Mchuszmer pisze: ↑
29 paź 2023, 11:32
Wow. Przecież ten tekst to byłaby perełka na slamie poetyckim.

: ) Doceniam.