Zapowietrz.

[Karma]

Długo czekałem.
Rzeki, mające źródło w twoich dłoniach,
zdążyły spotkać ocean i zawrócić,
zmienić krwiobieg we wrzątek.
Są gotowe.
Niebo przechyliło się o czterdzieści pięć stopni,
czterdziesci pięć razy zdążyło zmienić barwę,
z wczesnojesiennej na wpierwwiosnę,
a ja nadal tu jestem i moknę.
Jak posąg, choć może bardziej sypki,
kruszę ci się w ustach i staję fundamentem,
dla wszystkiego co twoje.

Długo czekałem.
Ściany zdążyły wylinieć i zrzucić farbę,
odejść od siebie na odległość wyciągniętych ramion,
więc podpieram je, kurcząc się jak wtedy,
kiedy nikt mnie nie spotkał, dopóki nie ty.
Dopóki nie łódź, a w środku dwa wiosła
i miejsce przy oknie.


Z cyklu: Detoks
Październik, nowego roku pańskiego

[biegnąca po fali]

Ooo. Bardzo mi przypadł do gustu ten wiersz. Bardzo.

[Alek Osiński]

Druga strofa robi wrażenie, szczególnie te "liniejące ściany". Pozdrawiam

[Marcin Sztelak]

Pewnie czasami warto poczekać, świetny wiersz.

[eka]

Za nią jak za powietrzem, które nie zdaje sobie sprawy z roli podmiotu w jego istnieniu.
Dobry wiersz, fakt.

[Karma]

Dziękuję, Ewo.

Tobie też, Alku.

Marcinie. I choćby to miało trwać eon, wiem, że tak. Że tak trzeba.

Ewo, nie całkiem, bo tutaj jednak jest wzajemność.
W stosunku człowiek - powietrze, to drugie funkcjonuje bez pierwszego. W tym wypadku nie. To jest różnica


Dziękuję wszystkim za czytanie

[eka]

tutaj jednak jest wzajemność.
W stosunku człowiek - powietrze, to drugie funkcjonuje bez pierwszego. W tym wypadku nie. To jest różnica

Tak, ale dopiero w samiutkiej końcówce, finale wiersza, i stąd odczyt długiej historii.
Sorry, człek jest omylny.

[Karma]

Nie masz za co przepraszać. Dzięki za zajrzenie