Wylinka

[Alek Osiński]

Kopalne zwierzęta ćmią się na ścianach jaskiń
jak rdzawe listki wrośnięte w pajęczą sieć;
krwiopijcy uwięzieni dekretem Skarbka na dożywocie
w głodowych szybach. Nie jesteśmy

dość bystrzy, żeby odegnać od siebie ich wizje
iskrzące się w krystalicznej ciemni i wapienne
żyłki wiążą nas w wyobrażenie – nie jedna
a przecież i nie rozrywa, utrzymując w dynamicznej

równowadze światło i cienie, które rzucone
na pastwę, wracają z tarczami, aby zadusić lśnienia
zdławić je w duchu, wrzucając do brzucha ziemi
brązy i spiże, wprost we wszystkożerne

płomienie i strużka ciekłego metalu, spływająca
z jej ust, sycząc ze złości, wpełza pod kamienie.

[eka]

Cześć, Alek

Już to 1. porównanie budzi zachwyt;

Kopalne zwierzęta ćmią się na ścianach jaskiń
jak rdzawe listki wrośnięte w pajęczą sieć;


A dalej, jakże celnie:

Nie jesteśmy (...) dość bystrzy, żeby odegnać od siebie ich wizje
iskrzące się w krystalicznej ciemni i wapienne
żyłki wiążą nas w wyobrażenie

Wyobrażenia, wizje... ich cienie:

cienie, które rzucone
na pastwę, wracają z tarczami, aby zadusić lśnienia
zdławić je w duchu, wrzucając do brzucha ziemi
brązy i spiże, wprost we wszystkożerne

płomienie i strużka ciekłego metalu, spływająca
z jej ust, sycząc ze złości, wpełza pod kamienie.


Ziemia, jej strużka, żmija.
Nie oderwiemy się od zastanego.

Pozdrawiam, mega wiersz!

[Alek Osiński]

Cześć, Ewa

Cieszę się, że znalazłaś tu coś dla siebie.

[eka]

Dziękuję za przypływ, za tę ogromną falę bezpieczeństwa, Alek

[Toyer]

Nie jesteśmy

dość bystrzy, żeby odegnać od siebie ich wizje

Każda wizja to prawda - tak tylko podpowiadam

Pozdrowienia i najlepsze życzenia

[Alek Osiński]

Każda wizja to prawda -

W pewnym sensie tak, to znaczy na pewno potrafi spowodować prawdziwe efekty ; ) Dzięki

Dziękuję za przypływ

Przypływ, mówisz Ewo? Dziękuję

https://www.youtube.com/watch?v=r-lEZq1dlZc

[Marcin Sztelak]

Świetny wiersz, z bardzo dobrą, kunsztowną metaforyką.

[biegnąca po fali]

Wow! Piękna poezja.

[Alek Osiński]

Dzięki : )

[Mchuszmer]

Ale gęste, mięsiste obrazy. Mają klimat te Twoje czułe opowieści. A pod kamieniem uprzedzenia i przesądy, spychanie odcieni przez czarnobiałość, atawistyczne odruchy, skanalizowanie gniewu; być może, w każdym razie mocarna liryka. Pozdro Alku.