rym do chaosu

[biegnąca po fali]

czy z ostatnim wierzącym umrze i Bóg
a jeśli tak to kto go pochowa

nie będzie kwiatów sztandarów ani trąb
nekrologu w gazecie
stypy ani jednego dobrego słowa

nikt nie powie był i nie ma
nikt nie zapłacze
nie zamówi mszy
nie wspomni przy kolacji

nikt nie posprząta po nim rzeczy
w kartony nie spakuje
na odczytanie testamentu nie pójdzie
więc na zmarnowanie
niebo i ziemia
każdy kamień
każde drzewo odarte z tamtych ramion

nikt świeczki nie zapali
nie zgasi po nim światła
nie domknie drzwi na wpół otwartych
że byle przeciąg
byle kot
a tylko listonosz zajrzy

pocztę na stole zostawi
pośród ćmielowskiej porcelany
zdumiony co się stało
że Bóg nie dopił kawy

[tabakiera]

Nie umrze, ludzie mają silną potrzebę wiary.
Zawsze był jakiś Bóg albo bogowie.
Bo jak wyjaśnić to, czego nie rozumiemy, jak nie boską wolą?

No chyba, że wszyscy umrzemy, co nie jest wykluczone.

A poważnie - czy z ostatnim wierzącym umiera wiara?
No nie wiem, są jeszcze ślady, wykopaliska, szansa na odrodzenie.

Ostatnia strofa wręcz urzekająca.

[Marcin Sztelak]

Podobno tak, bóg umiera wraz z ostatnim wyznawcą...
Bardzo dobry wiersz.

[biegnąca po fali]

Doroto, Marcinie - pięknie dziękuję:)

[eka]

pocztę na stole zostawi
pośród ćmielowskiej porcelany
zdumiony co się stało
że Bóg nie dopił kawy

Fajny tytuł, ale co on sugeruje?
Chaos - los?
Bóg - niefonetycznym rymem?

Co do ciężkości zagadnienia... jeśli pierwszy był człowiek, Bóg jest ludzkim wytworem.

[Alek Osiński]

Udane to uczłowieczanie Boga. zastanawiam się tylko czemu ma służyć. Może temu, że człowiek czuje się lepiej
kiedy myśli, że Bóg jest po jego stronie?