kiedyś zapomni

[biegnąca po fali]

Iga płynie przez sen
mija czas i domy
starzeją się jak ludzie
i jak oni pochylają się ku przodowi
jakby chcieli wyjść ze zużytych ciał
i obrosnąć czymś nowym

Iga też by chciała
zdjąć wszystkie słowa z matczynych ust
zastąpić je takimi które nie są jak kry
o które zahacza jej łódź

kiedyś zatonie
Iga umyślnie dziurawi kapok
powietrze uchodzi jak gniew
ile razy można powtarzać ten sam scenariusz

gdzieś tam jest świat
ale to już podróż na dłuższą noc
zimową i śnieżną
żeby zatarły się wszystkie ślady

skądś wie że nie wystarczy wyjść
trzeba jeszcze umieć z tym żyć
w snach odkłaniać się innym starym domom
zasiedziałym na fundamentach

[Marcin Sztelak]

Bardzo dobry, ma być nie na dłuższą noc czy może na?

[eka]

oni pochylają się ku przodowi
jakby chcieli wyjść ze zużytych ciał
i obrosnąć czymś nowym

Majstersztyk w tym metaforycznym porównaniu, szacun!
Domy i ludzie. Ludzie niekiedy uwięzieni w przestrzeni jak domy na fundamentach.
Dom trzeba porzucić, mieć własny. Trzeba zapomnieć. Domy są różne.
Iść do swojego, ale jak?

Tak najkrócej.
Bardzo dobry wiersz, Ewo.