świat jakich mało

[mirek13]

to tylko wojna
naturalna sprawa
mężczyźni będą ginąć za kreskę na mapie
a kobiety oddawać się na sucho
pod oczami też

gdzież tu emocje?

moneta tylko ołowiana
nią płacą za miłość i życie
o pralce i telewizorze spod szesnastki nie wspomnę

mały Rusłan chowa się w kącie i płacze
dziecko jeszcze nie rozumie procesów historycznych
że tata może zgnić w jakimś kopczyku
a jego nienarodzony brat będzie miał mongolskie rysy

to tylko wojna
rano gest krzyża i sumienie pozwoli przeżyć kolejny dzień

[eka]

Gra z tytułem. Wyrażeniu: jakich mało - przypisuje się wyjątkowość, cytuję ze Słownika synonimów: niebywały, jednostkowy, jedyny w swoim rodzaju, bezprecedensowy, ponadprzeciętny, nietypowy, oryginalny, wybitny, niepowszedni, nieprzeciętny, niecodzienny, odosobniony, niesamowity, rarytasowy, okazjonalny, nadzwyczajny, niepospolity, niezwykły, unikatowy, osobliwy, niepowtarzalny, niespotykany, nieprawdopodobny, nieszablonowy, unikalny, wyjątkowy, rzadki, nieczęsty, niesłychany, rzadko spotykany, ... .
Taką raczej pozytywną wyjątkowość, a Ty o wojnie... Tu mała dygresja, kiedyś tutaj w dyskursie politycznym, ktoś uznał, że wojna lepsza, bo uszlachetnia osobowość, taa.
Wracając do wiersza, tytuł zderzony z 1. wersem zostaje unicestwiony, tzn. jego pozytywna konotacja.

A dalej usiłujesz, zresztą słusznie, odrzeć wojnę z emocji. Dlaczego? Ano dlatego, że nie można przetrwać w strasznych emocjach. Trzeba się przyzwyczaić, akceptować status quo.
To wiersz dla tych, którzy na co dzień mają do czynienia z ołowianą monetą, przyrodnim bratem z gwałtu... ech, Mirek!
Co ja piszę?!
Zmusił mnie Twój wiersz do wyciszenia buntu.
To niedobrze, ale gdyby u nas wojna się rozpętała... ta reakcja mogłaby ratować.

Wiemy tyle o sobie, na ile nas sprawdzono.
Chcę wierzyć, że pożyłabym krótko w świecie jakich mało.



Bardzo dobry wiersz.

[mirek13]

Lubię Twoje komentarze, choć czasami tak zapętlisz, że mam intelektualne zatwardzenie
Wojna w Ukrainie jest tu tylko tłem do ogólnych rozważań o człowieku na wojnie.
Przywyknięciu do cierpienia, łamania zasad czy zadawania cierpień.
To dowód jak cienka jest pozłotka cywilizacji i moralności. Wewnątrz człowiek to tylko kłębek agresywnego stworzenia.
Nie bez kozery największymi orędownikami w Niemczech drugiej wojny byli weterani pierwszej.
Mimo doświadczeń i przeżyć.

I tego wszystkiego, czego doświadczyli i sami zadali bliźniemu.
A więc wojna to niejako naturalny stan ludzkości.

[Jana]

ten świat jest w permanentnej wojnie, chyba, że autorowi chodzi też o inne światy nam nieznane i tam może jest inaczej, chociaż na ten temat możemy już tylko spekulować.
Tytuł w ogóle mi się przekręcił na Świat to za mało i to zmieniło mi wiersz i podniosło na całkiem inny level. Szkoda, że tak nie jest.
Pozdrawiam

[mirek13]

Tytuł dobrze rozkminiła Eka.
Dzięki za słowo.

[Marcin Sztelak]

Wojna towarzysz ludzkości od zawsze, więc łatwo ją usprawiedliwiać, bo tacy już jesteśmy, że wszystko usprawiedliwić chcemy, może nawet musimy. A wiersz bardzo dobry.

[mirek13]

Dzięki.
Wojny to immanentna część naszej cywilizacji.
Być może to one wepchnęły nas na wyższy poziom, bo świat zwierząt raczej nie doświadcza podobnej potrzeby.

[eka]

czasami tak zapętlisz, że mam intelektualne zatwardzenie

What??? Wypraszam sobie, poćwicz łapanie smug światła.

Przywyknięciu do cierpienia, łamania zasad czy zadawania cierpień.

A do tego wcale wojna, taka jak teraz na Ukrainie, niepotrzebna. Czas pokoju serwuje również nam to na co dzień.
Czyli bardziej czarno widzę naszą cywilizację.

[mirek13]

Ee, moja droga, ja jestem prosty chłop to czasami nie rozumiem Twoich subtelności interpretacyjnych i zwiewnej mgiełki mistyki poetyckiej

[eka]

Nie wysilaj się, napisz - bełkot -