Wędrówka

[Wszebor]

Dobry wędrowcze, póki na niebie
słońce blaskiem oświetla drogi,
przemierzaj twarde szlaki ziemi,
z plecakiem pełnym wartości.

Wokół ciebie wszystko pachnie
strojne szatą młodej zieleni,
podziwiaj tą sztukę Boskiej piękności,
pokłoń się nisko dla dzieła stworzenia.

Nie wybieraj ustronnej komnaty,
tylko turnie i pieniste wodospady,
łąki pola i pachnące kwiaty,
słuchaj melodii wodnej kaskady.

Gdy spotkasz swoje drzewo przeznaczenia,
odpocznij przy nim do słońca zachodu,
zawierz mu swoje marzenia i spokojnie,
zaśnij - jak dawniej za młodu.

[eka]

Dobry wędrowcu

Zaczęłam czytać i od razu problem.
O wędrowcu - mianownik l.poj.

dobry wędrowcze - wołacz l.poj. - (...) przemierzaj

[Wszebor]

Eko dziękuję za zwrócenie uwagi i to poprawin.

[eka]

Z przesłaniem się zgadzam.
Piękno świata przytłacza, pokorniejemy dotykając wzrokiem.

[Wszebor]

Tak Eko naturalne piękno świata to najlepsza sztuka jaką widziałem tylko podziwiać.
Pozdrawiam.

[Liliana]

Dobry wędrowcze póki na niebie
słonice blaskiem oświetla drogi,

Słonice - nie spotkałam takiego określenia słońca. A może to przez Ciebie stworzony neologizm?

według mnie, powinieneś uzupełnić przecinki:
- po "Dobry wędrowcze" w 1. zwrotce,
- po "komnaty" w 3.

Treść wielce pouczająca - przyroda jest piękna, należy tylko uważnie patrzeć.

[pallas]

Wiersz mi się podoba. Zgadzam się z jego treścią. Przyroda wiele nam pokazuję.
Może z niej wiele wniosków wyciągać. Pozwala nam też odetchnąć.

Przeszkadza mi nie równa średniówka wiersza, przez co traci rytm.
Zawiera także kilka słów "zapychaczy" (np. swoje). Nie mówię, że nie można ich używać. Są one jak najbardziej potrzebne,
ale jeśli możemy się czegoś domyśleć poprzez kontekst wiersza, opowiadania to pomińmy je.

Wiersz mi się spodobał i go trochę przerobiłem, wstawiam poniżej:

Dobry wędrowcze póki na niebie
słonice blaskiem oświetla drogi
przemierzaj twarde (po)szlaki ziemi
z uszytą torbą pełną wartości.

Prędki turysto, tak wokół pachnie,
popatrz na szatę młodej zieleni,
podziwiaj sztukę Boskiej piękności,
pokłoń się nisko dziełu stworzenia.

Nie wybieraj ustronnej komnaty,
patrz na czerń turni i wodospady,
łąki, pola i pachnące kwiaty,
słuchaj melodii wodnej kaskady.

Na trakcie drzewo znak przeznaczenia,
odpocznij przy nim do słońca wschodu,
zawierz mu swoje; marzenia, spokojnie,
zaśnij - jak dawniej, stary za młodu.

Mam nadzieje, że się nie obrazisz. Tyle ode mnie:
Piotr

PS. Komentarz był trochę dłuższy, ale mi go skasowało.

[Leon Gutner]

Lubi Leon takie rymowanie. Spodobał mi się wiersz.

Z uszanowaniem L.G.

[Wszebor]

Drodzy Liliano, Pallasie,Leonie. Przepraszam,że tak długo nie odpisywałem na Wasze komentarze, gdyż byłem na wędrówce poza granicami Polski.
Bardzo Wam dziękuję i każdemu z osobna za komentarz do mojego wiersz wysoko cenie sobie wszystkie komentarze.

według mnie, powinieneś uzupełnić przecinki:

.
Liliano idąc za Twoją radą uzupełniłem te przecinki i poprawiłem słońce, cieszę się, że treści utworu się Ci podobała.

Wiersz mi się podoba. Zgadzam się z jego treścią. Przyroda wiele nam pokazuję.
Może z niej wiele wniosków wyciągać. Pozwala nam też odetchnąć

Piotrze z Twoimi słowami dotyczącymi przyrody całkowicie się zgadzam, i dodałbym jeszcze,że przyroda często nas także zadziwia swoją mądrością.

Wiersz mi się spodobał i go trochę przerobiłem, wstawiam poniżej

Oczywiście, że nie obrażam się za tą przeróbkę, jest bardzo ciekawa, ładnie zrobiona z dobrym wyczuciem treści.

Lubi Leon takie rymowanie.

Leonie dziękuję za dobre słowo i postaram się częściej tak rymować,

Serdecznie pozdrawiam Was
Wszebor.