Wojenko, wojenko...

[Liliana]

Wojenko, wojenko, cóżeś ty za pani?
Pożerasz nie tylko chłopców malowanych,
ale też kobiety, staruszków i dzieci,
patrzysz obojętnie, dokąd kula leci.
A kula w czas wojny jest sprytna i mądra,
i pośród cywilów szuka sobie ofiar.

Zrujnowane miasta, zrujnowane dusze,
od krwawych widoków nie sposób już uciec,
ani od łez gorzkich, co jak piołun palą
i przez kraj się toczą nieskończoną falą.

A tu wiosna idzie, ale jakże smutna -
bez kwietnego wianka, uśmiechu na ustach,
bez ziarna do siewu i krzynki nadziei,
a pod jej stopami się trawa nie ścieli,
jedynie czołgami rozjechane błoto,
i leje po bombach, i ruiny domostw.

Wojenko, wojenko, czemuś tak okrutna?
Pokora ci bardziej do twarzy niż buta,
więc opuść tę ziemię zranioną tak ciężko,
by mogło odrodzić się dawne jej piękno.

[tabakiera]

Kto by pomyślał, że jeszcze aktualne staną się te słowa?
Nie no, zawsze gdzieś toczyły się wojny, ale to było tak odległe...

[lczerwosz]

A jak poszedł król na wojnę,
Grały jemu surmy zbrojne...

[eka]

Tysiące Ukraińców wróciło z emigracji po wybuchu wojny, by walczyć. Dlaczego wojna obronna ma taką moc? Nie wojna, ale miłość i odpowiedzialność.

[Liliana]

Kto by pomyślał, że jeszcze aktualne staną się te słowa?

Mnie też nie przychodziło do głowy, że doczekam wojny, tabakiero. Ale rzeczywistość okazała się inna.
Dziękuję Ci. Pozdrawiam serdecznie

[Liliana]

A jak poszedł król na wojnę,
Grały jemu surmy zbrojne...

A teraz grają prezydentowi, Leszku. Cóż...
Pozdrawiam

[Liliana]

Tysiące Ukraińców wróciło z emigracji po wybuchu wojny, by walczyć. Dlaczego wojna obronna ma taką moc? Nie wojna, ale miłość i odpowiedzialność.

Dziękuję
To ich być albo nie być. Zresztą i nasze po części też.
Dziękuję, eka. Pozdrawiam

[szczepantrzeszcz]

więc opuść tę ziemię zranioną tak ciężko,
by mogło odrodzić się dawne jej piękno.

By ktoś mógł napisać ukraińską wersję słów:
Niczego mi proszę pana
Tak nie żal jak porcelany.
Myślę, że to, co zostało popełnione, wyryje się w duszach i sumieniach na jedno, a raczej na dwa pokolenia. Będzie kłuło, dopóki ludzie zła dobrem po raz kolejny nie zwyciężą.

[Liliana]

Myślę, że to, co zostało popełnione, wyryje się w duszach i sumieniach na jedno, a raczej na dwa pokolenia.

Dobrze by było, żeby na zawsze, ale to nierealne.
Dzięki za głos, Szczepanie.

[Liliana]

Wojenko, wojenko, cóżeś ty za pani?
Pożerasz nie tylko chłopców malowanych,
ale też kobiety, staruszków i dzieci,
patrzysz obojętnie, dokąd kula leci.
A kula w czas wojny jest sprytna i mądra,
i pośród cywilów szuka sobie ofiar.

Zrujnowane miasta, zrujnowane dusze,
od krwawych widoków nie sposób już uciec,
ani od łez gorzkich, co jak piołun palą
i przez kraj się toczą nieskończoną falą.

A tu wiosna idzie, ale jakże smutna -
bez kwietnego wianka, uśmiechu na ustach,
bez ziarna do siewu i krzynki nadziei,
a pod jej stopami trawa się nie ścieli,
jedynie czołgami rozjechane błoto,
i leje po bombach, i ruiny domostw.

Wojenko, wojenko, czemuś tak okrutna?
Pokora ci bardziej do twarzy niż buta,
więc opuść tę ziemię zranioną tak ciężko,
by mogło odrodzić się dawne jej piękno.