FELICJA 2 , czyli sens odnaleziony / 21

[Ryszard Sziler]

*
- Mamusiu! Mamusiu – zawołał z przejęciem chłopczyk, nim jeszcze wracająca z drogi matka zdążyła dobrze otrzepać buty i zdjąć ośnieżone okrycie.
- Coś ty tam znowu synku wymyślił? – z trwogą spytała kobieta.
- Mamusiu, mamy w domu myskę!
- Och, nie! Wszystko byle nie mysz! Mowy nie ma!
- Ale ona - mówi, wies?!
- Myszy nie mówią synku...
- Ta mówi!
- Taaak…A cóż ci powiedziała? – z nagłym zastanowieniem spytała matka.
- Powiedziała: „bujaj się mały z serem. Nie mas cekolady?”
- Ach tak – roześmiała się kobieta – Mam. Już daję.
- Nie wierzys mi, co? – speszyło się dziecko.
- Ależ wierzę, wierzę…
- To ona może sobie u nas mieskać? Może?
- Tak. Ta może; oczywiście, że może – odpowiedziała matka i przestała zajmować się ogoniastym problemem, skoro, jak sądziła, dobrze go zrozumiała.

*
- Dekadencja! Tam wszystko jest dekadencją! – późnym wieczorem z zacietrzewieniem przedstawiała Felicja nowemu gronu znajomych swe płomienne uwagi do relacjonowanych wspomnień, w przypadkowo powstałym teatrzyku cieni. Dopalający się ogarek choinkowej świeczki rzucał właśnie na sufit jej zabawnie zniekształcony pyszczek, kiedy ktoś prysnął zaraźliwym śmiechem:
- Sama jesteś dekadencka!
- Ja? – zdziwiła się zaskoczona mysz.
- A któżby inny? – raczej retorycznie spytał pająk kosarz.
- No może trochę nasiąknęłam tamtym klimatem – mruknęła w odpowiedzi - a poza tym, co już mówiłam, wszystko mi się ostatnio trochę pokićkało… No ale nie ma co się zbytnio rozczulać nad sobą – westchnęła łzawo, kichnięciem łagodząc wzruszenie, a uzyskanym gremialnym - „na zdrowie!” wyciszając zupełnie niezamierzone rozbawienie zebranych.
*

[eka]