Korzenie w passe partout

[bonkreta]

"nie możesz jej pamiętać
byłaś nazbyt mała"

cóż z tego, skoro pamięć
nie chce o tym wiedzieć
i wyświetla sękate
wsparte na lasce dłonie
kobiety ze spojrzeniem
mądrym, przenikliwym

doświadczenia - łzy skrzepłe
wyżłobiły bruzdy
aby sankcjonować lata za plecami

pamiętasz?
zanim skalpel pewnie podjął chirurg
odwiedziłaś mnie we śnie
aby wytłumaczyć
jak ważne są korzenie
mimo, że drzewo legło
potargane wiatrem
i w grunt wsiąkło na amen
ale nie przepadło
i żyje
w tętnie lasu
którym targa burza

"nie możesz jej pamiętać"
skąd wam o tym wiedzieć?

ręce wsparte o kostur,
korzenie, gałęzie...
twarz w ramce zatrzymana,
gdybym zapomniała

----------------------------------
* Nieśmiało zaryzykowałam, pokazując jeden z moich szkiców

[Lucile]

Witaj Elu,
bardzo, bardzo ucieszyła mnie Twoja obecność w tym dziale, tym bardziej, że uczułam się tu osamotniona.
Twoje szkice miałam już okazję oglądać na FB. Uważam, że są udane. Zauważyłam także, że szkicujesz przede wszystkim twarze. Zapewne są to oblicza Twoich bliskich. To widać, bowiem rysowane są nie tylko ołówkiem, ale i emocjami, wrażeniami. W tym przypadku jest to twarz babci(?) szkicowana z fotografii i wyraźnie czuję emocje i nutkę nostalgii towarzyszące Ci podczas pracy. Znam to uczucie, które domaga się artykulacji, czy to w formie rysunku, malunku, czy tekstu.

Dobrze, że znowu jesteś i mam nadzieję, że zagościsz u nas na dłużej.

Serdeczności ślę

[bonkreta]

Miło mi, Lucy, że tu zajrzalas i odnioslas się. Moje szkice mają genezę w narodowej kwarantannie. Z nadmiaru czasu wzięłam ołówek w garść, przypomniało mi się moje licealne bazgranie. Zawsze lubiłam i lubię twarze. Stąd portreciki.
Tutaj moja prababcia. Jej twarz ze starego zdjęcia, na którym są utrwalone dwie całe postacie - jej i kuzynki. Stąd trudność tej pracy - rozmiar i niewiele szczegółów.


Dziękuję, Lucy

[tabakiera]

Ej, od tej strony Cię nie znałam.
Super.

[bonkreta]

Dzięki, tab. Ja siebie też nie znam jeszcze do końca Pozdrówka