23:23

[4hc]

to powinna być opowieść o pierwszej nocy jesieni
przy świetle księżyca kolorowe liście wyglądają jak zawsze
jeż szamocze krzakiem i deklamuje rolę demona na zbliżające się jasełka
w bramie opodal stoi dwóch gości
spoglądają po sobie
jeż był doskonałym aktorem

za tym podwórkiem jest mały cmentarz dla ludzi
mała dziewczynka w tym świetle i nieopodal jeża
sadzi kwiatki przy grobie nieznanego żołnierza
cicho śpiewa
kołysankę nuci
staruszka w otwartym oknie na pierwszym piętrze
drży jak dzierganie na drutach wprawne
intensywnie choć niezauważalnie
jak osiki liść w tańcu podskakuje co jakiś czas
i głos choć bez fałszu i szkody młodej dziewczynie piętro wyżej
wyciska kilka łez

[tabakiera]

Poezja, która przemawia do wyobraźni i zwyczajnie wzrusza, dotykając tych najdelikatniejszych strun.
Naturalna, swobodna, bez nuty patosu.
Taka, jaką lubię.

[Marcin Sztelak]

Ha, no świetne jak dla mnie.
Pozdrawiam.

[zimny grog]

dobry utwór.

[eka]

Przed północą, równonocą, przelewanie się czasu w taki, który ma odbierać.
Niby tęskno, niby pięknie, bo cóż, zaledwie jeż, ale zaraz cmentarz (mały - łagodzi jego znaczenie), staruszka, dwóch gości w bramie mierzy się wzrokiem, grób nieznanego żołnierza, wojna i pamięć.

Podmiot rozczulony nadchodzącą zmianą, przemijaniem, płacz dziewczyny, jesteśmy drganiem na drutach czasu, zanikającą melodią.

Widać wprawną rękę prowadzącą czułość nad tym wszystkim.

Witaj, długo Ciebie nie było.