Powinności

[Alek Osiński]

Wybacz, nienawidzę się w duchu, ale nie mogę zostać
twoim uczniem, bo mam siostrę, chociaż od dawna
nie dzwoni, a także matkę i ojca, krzywo pochowanych
na naszym starym miejscu. Rozumiesz, to domek

na drzewie i muszę ich ciągle poprawiać jak klepki gontu.
Nawet w tym zdaniu z trudem się mieszczą, wystając
niby suchy konar z wiersza. Czuję ich strach, kiedy wspominam
o poświęceniu i o tobie, który kazałeś umarłym

grzebać umarłych. Widzę ich skrzywione usta; nie ma
nikogo i nie będzie nikogo, kto mógłby się ująć i dochować
wiary, pochylając nad człowiekiem - białym, martwym polem
które w nich wiedzie siewcę, i wybacz jeszcze tę chwilę
wyrzeczenia, gdy nie wiem czy i jak zachować listy od ciebie.

Przekląć, spalić, a może pochować wraz z nimi i wszystkim
co w twoim duchu zrobili, nie mogąc nic więcej ocalić.

[Krokus]

Mocny wiersz, czuć w nim żal i grozę, ładnie napisany.

[Marcin Sztelak]

Właśnie powinności, bolesne, może niepotrzebne, a jednak.Może nic, na dłuższą metę, ocalić się nie da...
Pozdrawiam.

[em_]

Świetny wiersz, Alku,
ale do tego nas już przyzwyczaiłeś :-)

[Alek Osiński]

Dzięki za poczytanie. Pozdrawiam : )

[Wszebor]

Dobry wzruszają wiersz, dobrze przemawiający do świadomość ludzkiej.

Pozdrawiam.

[Alek Osiński]

Dzięki, Wszeborze. Pozdrawiam.

[eka]

Zostaw umarłym grzebanie ich umarłych... Twój wiersz to liryczny dyskurs z poleceniem Jezusa skierowanym do jednego z Jego uczniów.
Jakie mamy powinności względem najbliższych? Wobec umarłego właśnie ojca?
Co ważniejsze? Głoszenie nauki Syna Człowieczego, czy spełnienie oczywistego, podstawowego obowiązku pochówku?
Zmierzyłeś się z tym pytaniem, Alku, bardzo głęboko.
Ostatecznie zdecydowało to:

Widzę ich skrzywione usta; nie ma
nikogo i nie będzie nikogo, kto mógłby się ująć i dochować
wiary, pochylając nad człowiekiem - białym, martwym polem
które w nich wiedzie siewcę

Nie wiem, skąd ta pewność? I nie zamierzam o to pytać.
Wydaje mi się jednak, że rozmowa z Rodzicami świadczy o obiecywanym życiu po życiu : )

Pointa mocna, bolesna.

Bardzo dobry wiersz, Alku. Metafory... zachwyt.

[Alek Osiński]

O, Ewa. Stęskniłem się za Tobą. Pewności nie ma
i nikt nikomu też nic nie obiecuje, są tylko wybory.
Dzięki za komentarz.

[eka]

I ja : )
Wybory są zależne, w czymś umocowane, prawda?
Sam ruch, kierunek, rzecz wtórna.