Confessio, ponieważ… alea iacta est*

[Lucile]

(Wersja uzupełniona, rozszerzona i poprawiona)

O kobietach tak nieumiejących odmawiać, że nawet w miłości posuwają się do obowiązku wzajemności.
To było w czasie przyszłych strachów, kiedy klucząc, doprowadziłeś mnie do wilczej godziny.

- Chodźmy. - Moje zawahanie rozwiał twój półuśmiech.

Czy bałam się? Nie. Nie wierzyłam, że oddasz w ich łapy. Przecież i tak, jak cień zawsze były tuż obok. Już tylko twoja obecność była gwarantem bezpieczeństwa. Chociaż wczoraj zaniepokoił mnie błysk w oku i uśmiech, kiedy zapytałam:
- Dlaczego kochałeś tylko po wrzesień?
- Bo listopad jest miesiącem pokutnym.
- A co z październikiem?
- Kwarantanna.

Uświadomiłam sobie, że był także odmienny, jakby podszyty niecierpliwie spychanym w głąb chichotem. Kiedy dotarła do mnie jego kanciastość, usłyszałam, jak warczy krawędziami.

- Ciekawe, czy kiedykolwiek myślałaś o tym, że wędrując z miejsca narodzin do miejsca śmierci, i tak nie wiesz, kiedy przekraczasz swój Rubikon?

- Rubikon? Do czego zmierzał? - To niespodziewane pytanie natychmiast powiązałam z tym przelotnym uśmiechem. A raczej obietnicą uśmiechu. Trwał tak krótko, że nie byłam pewna, czy go sobie nie wykreowałam, bo... musiałam czegoś się uchwycić.
Przecież pilnie i sumiennie zdawałam egzaminy, kolokwia
z powszednich, a także świątecznych godzin.
Zaliczałam kartkówki, dyktanda ze wszystkich przykazań dekalogu,
a i tak dopatrzyłeś się błędów, nie tylko gramatycznych.
W piątym.

Podobno - to ja zabiłam miłość.

Przeszedł mnie dreszcz, w głowie zrodziła się myśl: czy to nie jest tak, że z miejsc nadmiernie nażytych coraz trudniej wrócić do siebie, a ja do końca nie będę wiedziała, kogo wybrałeś na świadka mojego wziemiowstąpienia.

• Gaius Julius Caesar