za krzykiem zawsze jest cisza

[Waldemar Kubas]

Dobry i ładny wiersz. Chociaż jego wymowa jest oczywiście dość pesymistyczna. Jesteśmy jednak przekonani, że pewne rozczarowanie podmiotu lirycznego i w konsekwencji jego wycofanie się z aktywnego życia ("odejmuję siebie od kolejnego jutra", a więc niech inni działają, uczestniczą w życiu, ja biorę urlop od jakiejkolwiek bieganiny i starań), jest jedynie stanem przejściowym, chwilową niedyspozycją.

Jak się rzekło, wiersz w całości ładny, wartościowy i przyciągający uwagę czytelnika. W szczególności bardzo pięknie, prawdziwie i trafnie brzmią wersy:

ktoś pewnie powie że to już
było
ale trzeba powtórzyć
jak lekcję gry na fortepianie
albo spacer
w deszczu utonęłam
i znowu jakby mnie
mniej

[Marcin Sztelak]

Pewnie jesteśmy skazani na ciągłe powtórki - może to nieco pesemistyczne, lecz jeśli chce nam się wracać...

Pozdrawiam.

[Waldemar Kubas]

Witaj, Elka.

Miło mi, jako czytelnik dziękuję za dobry wiersz.

Jednocześnie życzę, by po "urlopie" Twoja bohaterka wróciła silniejsza i odmieniona, i cieszyła się odtąd pełnią życia.

Pozdrawiam serdecznie.

[tetu]

Tak, za krzykiem zawsze jest cisza... a po burzy spokój.
Witaj Elka
To smutny wiersz. Zastanawiam się tylko, co albo kto ciemnieje od patrzenia?
Niepokojące są te byle jakie powroty. Zaryzykuję i zapytam: może nie warto wracać skoro są byle jakie? Zastanawiam się co by było, gdybym zadała takie pytanie osobie, która ma mocno destrukcyjne myśli? Pewnie nie podniosłabym jej na duchu i nie darowałabym sobie.
Zdaję sobie sprawę, że czasami coś dzieje się wbrew naszej woli, chciałoby się coś skończyć, a to trwa i trwa... i wraca. Odczytuję ten wiersz jako zmagania się pod lir z samym sobą. Wewnętrzna walka, oparta na mało obiecującym samouzdrowieniu, dlatego miałam gęsią skórę zadając pytanie, czy warto wracać, bo to tak jakbym pchała pod lir w nieodpowiednim kierunku.
Wiem że do siebie wraca się bardzo trudno, albo wcale, ale jeśli się naprawdę wróci, nie powinno się mówić o bylejakości, bo to świadczy że nadal stoimy w tym samym miejscu i wcale nie jesteśmy silniejsi. Stąd moje pytanie, które ma uzmysłowić podmiotowi swoje położenie.
Końcówka wiersza, od momentu

i znowu jakby mnie
mniej

na wyłączność

odejmuję siebie od kolejnego jutra

jest bardzo wymowna i nakierunkowała moje myśli na cały ten destrukcyjny proces.
Byle jakie powroty i odejmowanie siebie od kolejnego jutra nie wskazują na to, że peelka wróci silniejsza. Jakoś się o nią obawiam.
Podoba mi się wiersz. Jednak przyczepię się paru rzeczy:) Błysk flesza, ten wers imho odstaje od reszty, która jest spójna i dobra. Myślę, że bez szkody można z niego zrezygnować. No i początek, jest ok, ale nie kumam co ciemnieje. Mogę sobie wyobrazić że np wszystko dookoła, ale nie jest to dla mnie jasne. Fragment "i znowu jakby mnie mniej" to mnie mniej choć dobre jakoś mi się zlewa i wizualnie i podczas czytania. Myślę, że chyba dlatego rozdzieliłaś tę frazę, ale moim zdaniem to niewiele dało.
Nie do końca podoba mi się ten wers (wytłuszczony) w takiej formie, pozostawiony samoistnie. Raczej to mniej przeniosłabym powyżej i choć brzmieniowo wyczuwam dyskomfort, to jednak wers płynie. No i właściwie tyle ode mnie Elu. Pozdrawiam.

[tetu]

Cała przyjemność po mojej stronie:) W takim razie dobrej nocki;)

[lczerwosz]

Nie ma drogi do szczęście. To droga może być szczęściem.