w nocnej ciszy huczą sowy cmentarz straszy
magią cieni mami księżyc z wiatrem w zmowie
spoza mogił płyną szepty niczym czary
jęków odgłos włazi dreszczem chodzi mrowiem
północ blisko pora duchów powiew zamarł
dygot serca w niemym krzyku rozwarł usta
białym kształtem tuli krzyże mgielna zjawa
głuche trzaski suną z widmem w czarcich gusłach
trwożąc myśli w mroku grozy upiór stąpa
stają włosy wiotkość kolan każe klękać
umysł skostniał miażdży wolę niczym klątwa
w drżących rękach suche usta toną w lękach
rosi czoło zimnym potem cicha męka
ciarki mrożą drżące wargi łamiąc okrzyk
chęć ucieczki wrosła w ziemię nogi pęta
nagle ulga w blasku świecy zwid się rozmył
-
- Nasze rekomendacje
-
-
UWAGA!
JEŻELI JESTEŚ ZAREJESTROWANYM UŻYTKOWNIKIEM I MASZ PROBLEM Z LOGOWANIEM, NAPISZ NAM O TYM W MAILU.
[email protected]
PODAJĄC W TYTULE "PROBLEM Z LOGOWANIEM"
-
- Słup ogłoszeniowy
-
-
"Wszyscy, którzy zachowali ojczyznę, wspierali ją, pomnażali, mają wyznaczone w niebie określone miejsce, gdzie szczęśliwi rozkoszują się życiem wiecznym".
Cicero "De re publica"
JAK SIĘ PORUSZAĆ POMIĘDZY FORAMI? O tym dowiesz się stąd.
strach
-
Leon Gutner
- Posty: 6653
- Rejestracja: 30 paź 2011, 22:01
strach
Aha i do tego ten niesamowity klimat .
Duże brawko za niego Edzie .
Z uszanowaniem L.G.
Duże brawko za niego Edzie .
Z uszanowaniem L.G.
-
Lucile
- Posty: 4877
- Rejestracja: 23 wrz 2014, 00:12
- Płeć:
strach
Gęsią skórkę wywołały te gładko płynące, strachem podszyte strofy.
Edwardzie, bardzo mi się spodobały i niemalże idealnie wpasowały się do moich "cmentarianych" doznań i przeżyć z wieku nastoletniego.
W moim rodzinnym mieście, Nowym Targu, na wysokim, górującym nad miastem wzgórzu znajduje się stary cmentarz, z którego rozciąga się przepiękna panorama Podhala, aż po Tatry. Chociażby dla tego widoku warto tam spocząć... na wieki.
Jako nastolatka, ze swoją "bandą" lubiliśmy tam zaglądać, a już szczególnie w Dzień Zaduszny, późnym wieczorem. Chodziliśmy pomiędzy grobami, wysoko podnosząc nogi, jako że ogarniało nas przemożne uczucie strachu, iż lada moment któraś z naszych nóg (nie mieliśmy pewności na nogę którego uczestnika wyprawy padnie), zostanie pochwycona przez kościstą, lodowatą rękę wynurzającą się z grobu. A, że równocześnie prawie wszyscy byliśmy także harcerkami i harcerzami, takie wyprawy były dla nas swoistym sprawdzianem do zdobywania kolejnych stopni sprawnościowych, w tym przypadku - odwagi.
Zapalaliśmy świece na wybranych grobach, nie tylko rodzinnych, ale głównie tych bezimiennych, zaniedbanych i snuliśmy włos jeżące opowieści o ludziach w nich spoczywających. Jednocześnie polecaliśmy się ich opiece podczas tego naszego corocznego, niemalże rytualnego spaceru.
Edwardzie, przepraszam, ale to Twój wiersz wywołał wspomnienia i skojarzenia, więc nie traktuj tych dygresji jak offtop, a wprost przeciwnie, jako zasłużoną pochwałę.
Pozdrawiam
L
Edwardzie, bardzo mi się spodobały i niemalże idealnie wpasowały się do moich "cmentarianych" doznań i przeżyć z wieku nastoletniego.
W moim rodzinnym mieście, Nowym Targu, na wysokim, górującym nad miastem wzgórzu znajduje się stary cmentarz, z którego rozciąga się przepiękna panorama Podhala, aż po Tatry. Chociażby dla tego widoku warto tam spocząć... na wieki.
Jako nastolatka, ze swoją "bandą" lubiliśmy tam zaglądać, a już szczególnie w Dzień Zaduszny, późnym wieczorem. Chodziliśmy pomiędzy grobami, wysoko podnosząc nogi, jako że ogarniało nas przemożne uczucie strachu, iż lada moment któraś z naszych nóg (nie mieliśmy pewności na nogę którego uczestnika wyprawy padnie), zostanie pochwycona przez kościstą, lodowatą rękę wynurzającą się z grobu. A, że równocześnie prawie wszyscy byliśmy także harcerkami i harcerzami, takie wyprawy były dla nas swoistym sprawdzianem do zdobywania kolejnych stopni sprawnościowych, w tym przypadku - odwagi.
Zapalaliśmy świece na wybranych grobach, nie tylko rodzinnych, ale głównie tych bezimiennych, zaniedbanych i snuliśmy włos jeżące opowieści o ludziach w nich spoczywających. Jednocześnie polecaliśmy się ich opiece podczas tego naszego corocznego, niemalże rytualnego spaceru.
Edwardzie, przepraszam, ale to Twój wiersz wywołał wspomnienia i skojarzenia, więc nie traktuj tych dygresji jak offtop, a wprost przeciwnie, jako zasłużoną pochwałę.
Pozdrawiam
L