Koniec jest początkiem, Uroboros, czyli niekończący się wiersz

[tabakiera]

Myśląc o szczęściu, rozciągaj sen.
Zatrać się w szczęściu, licząc barany,
zaciemnij okna przed groźnym dniem,
ukryj głęboko ambitne plany.

[eka]

ukryj głęboko ambitne plany
zapomnij zakop w podświadomości
krzywdą wciąż rosną
bo zawsze niszczą urodę życia
wprzęgają w kierat

czyń to co musisz by trwać na brzegu
zanim obejmie cię nieskończoność
podziwiaj łąkę usiądź nad rzeką
lub w środku lasu
to takie proste - bądź częścią piękna

[tabakiera]

to takie proste - bądź częścią piękna
- nie patrz do tyłu, zostań przynętą,
jednym zachwytem, światłem jedynym,
które ogrzewa góry, niziny,
które pulsuje pięknem jedności.
bądź małą cząstką wielkiej miłości.

będę w niej szukać twojego tętna.

[eka]

będę w niej szukać twojego tętna
choć wiem że tutaj już nie pulsuje
krwi nie pogania

rytm zostawiłeś
pod skałą czasu źródłem wybija
brak mi odwagi by skoczyć w przepaść

więc nie oddzielę świata od ciebie
bólu nie zmyję

[tabakiera]

bólu nie zmyję ale przeżyję
wyliżę rany by je rozgrzebać
fotką wspomnieniem zwykłym grzebieniem
ułożę z czasem co było nasze

[eka]

ułożę z czasem co było nasze
a co niczyje
wpadnę w rzeczowość po łeb
poszyję z rana
odkurzę kąty spalę testament
wciąż chyba żyję

[tabakiera]

wciąż chyba żyję chyba oddycham
za Boga nie wiem jak się nie żyje
ktoś trzyma rękę ktoś ściska szyję
ciemność i wilgoć z lekka zanika

jak widzę światło krzyczeć nie wolno
więc trzeba zamknąć usta gdy oczy
widzą horyzont na tamtym świecie

czy to jest jawa czy sen proroczy

[eka]

czy to jest jawa czy sen proroczy – przecież nie pytasz
ty kpisz siostrzyczko - serwując farsę oswajasz sobie
noc bez oddechu

kołysz poranki przytul wieczory
zapomnij nicość – jej tu już nie ma
skończył się brak

pod biczem Słowa piękność i groza
skąd czemu dokąd – nie pytaj nie wiem
lecz ufać mogę w nieludzki Plan

krzyk dzikich gęsi przeszywa noc
a gwiazd nie widać przy ścianie deszczu
życzę im gniazd

[tabakiera]

życzę im gniazd cieplutkich wiecznego pokoju
z oknem na wieczność z drzwiami na przeszłość
z lekka uchylonych by mary odgonić
i wpuścić trochę ciepła przecież było ciepło
i dobre niech w nich rośnie niechaj tańczą dusze
albo coś tam innego co z nich pozostanie

życzę tego i sobie lecz życzenia drogie
pomieszkam jeszcze w ciele chyba będzie taniej

[eka]

Pomieszkam jeszcze w ciele, chyba będzie taniej.
Bo ile tam kosztuje, zdradź mi, apartament?
A wszechmedia, nadprąd i seans w śmierćkinie?
Garderoba dla duszy dość pojemna aby? Z czego będę była
(żyła nie pasuje), za co ubierała!?
Boski socjal jest?
Wystarczy na hotel z pięcioma gwiazdkami?
Czy przyjdą, jak tutaj, poczytać me liryki poeci z kwiatkami?
Ufff... dla poezji żyję.
Niepewności multum, cenniki nieznane.
Co zyskam, a co stracę?
Panie Tanatosie, pokaż twarde dane!
Przeprowadzka to zbytek, koszty murowane,
nie zdradzisz ile za nią, to zaraz cię zwiążę.
Legniesz w ciemnym lochu. Zeus się nie dowie.

Że co? Kryzys idzie, nie liczyć na zniżki?
Że tu zmarszczki, alzheimer i kąt w depeesie?
Mój drogi, zapomnij.
Schowam młodość w lesie.
Wykopię ziemiankę, oswoję korzonki i zaproszę ślepca.
Zawsze piękna będę.