Bogowie

[tabakiera]

Trudny temat.
Wiersz wzrusza, ale na końcu, z tym klękaniem, to już patos, co nad patosy wyrasta.
No i te zwroty do staruszki, do jej córki, do starszego pana.
Chyba autor wie, że one uwznioślają niemiłosiernie.

Ciekawe, dlaczego gdy pisze się o rzeczach związanych z cierpieniem, z przemijaniem, często miesza się w to lirykę.
To Ziemia, prawdziwa Ziemia.
I nasze zmagania na tej planecie.

staruszku z przemoczonym pampersem
tyś rzeźbiarzem poezji trzymasz ją jak karabin w zaciśniętej dłoni
choć nie możesz nawet się czołgać z czułością opowiadasz
o swojej Eurydyce i czasach wojennych

Ten fragment naprawdę na mnie zadziałał zwłaszcza, że ostatnio czytam fragmenty historii mówionej.
Tylko po co poezję w to mieszać?

Ogólnie - uczucia mieszane.

I nie przejmuj się, jednemu się spodoba, innemu nie.

Mnie też jeden dziennikarz chwalił, taki od spraw motoryzacji.
Aj, jakże on mnie chwalił!
A pewien polityk złajał.

[Agnieszka R.]

Tabakiera, nie interesują mnie politycy:) z jakim"klękaniem" patos??? napisałam tylko :kłaniam się wam klaniam, to taki hołd dla starszych ludzi, którzy wychowali młode pokolenie. Ludzie! Przecież w tych domach też się dzieje życie. Już komuś napisałam, że moje teksty nie należą do łatwych, o strumyczkach i motylkach nie do mnie. Ato że piszę o przemijaniu i o śmierci, to ja pierwsza? Pytasz, po co poezję w to mieszać? ręce mi opadają.
pozdrawiam i dziękuję

[eka]

Człowiek to Bóg, rzeczywistość to Bóg, poezją jest wszystko, co jest.
___________
Zastanawiałam się przez chwilę, z czym mi się kojarzy rytm, a przynajmniej fragmenty.
Podobną melodię ma wzruszający wiersz 'Uczniowie moi' (mam nadzieję, że nie pomyliłam tytułu) - ks. Twardowskiego. O dzieciach niepełnosprawnych.

To już slogan naszej epoki: Bądź młodym. Bądź jak młody bóg.
Co prawda są na mapie świata bardzo rozwinięte kraje, gdzie starość jest szanowana, np. w Japonii nie ma instytucji o nazwie Dom Spokojnej Starości. Stary człowiek nadal jest tam traktowany jako bardzo ważna część rodziny.
I dlatego ten wiersz jest potrzebny.

Mam nadzieję, że pojawiający się z tyłu głowy niepokój, absurdalne odczucie zakamuflowanej groteski, to tylko problem mojego odczytu.

[tabakiera]

Fakt, kłaniam się, nie klękam.
Na jedno wychodzi, niczym Broniewski rewolucji.
Do samej ziemi się kłaniał, a jakże.

Tak jeszcze myślę, czy bym ja tak chciała, żeby ktoś się do mnie zwracał, podkreślając mokry pampers lub coś tam ściekające z brody.
Rozumiem zamysł, ale to groteska i patos.
Brak wyczucia i tyle.

Oczywiście, mi niczyje pisanie nie przeszkadza.
Twoje podwórko, Twoje kury i jajeczka.

[Agnieszka R.]

W realu jestem dość miła, jednak na ciągłe szczekanie w necie nie mam siły odpowiadać, bo nie wiem kto jest po drugiej stronie klawiatury.