powidoki

[datura]

słońce zostawia okruszki na skórze
oblewa lukrem ramiona

rozpuszczam się w chwili
przelewam z sekundy w sekundę

sosna niezdarnie dzierga cień

(a to turlam się w chłodzie
a to wpadam w świetliste rowy)

lato osypuje się na powieki

pora wstać do życia
obudzić pannę na ziarnku piasku

(niebo przegląda się w jej oczach
cała błękitnieje)

nim noc podmyje kostki
przegoni żar

oddychaj