Jutrobranie 2

[Lucile]

Rozpanoszył się na dobre. Listopad.
Dopada do każdego z ledwo wypowiedzianych
słów. Ogryza do kości.
Na jaw wychodzą wszystkie letnie
kłamstewka.

Marznę.

Czy ty mnie Czasie nie wysrebrzasz
przedwcześnie?
Spójrz − jeszcze się zielenię.
Szmaragdowo.

Nie odłożyłam bezpiecznej przeszłości
na zapas. Tej jesieni nie czekaj
na owoc.
---
LuBe
czternaście jedenaście
dwadzieścia dwadzieścia pięć

[Strood]

Przypomniało mi się opowiadanie J. Conrada Tomorrow.

Idąc w zamysł autorki, widzę, że to było błędne założenie.

Już po autopsji z kości tuszę, iż listopadowa podmiotka z liści koloryzuje jak sprzedawczyni farb w prywatnym biznesie,
której wciąż czegoś brakuje do bezpiecznej przeszłości.
Bo zapewne ma jakieś cenne podskórniaki, ale nie pozwala pokryć się szadzią, fałszywym srebrem.
Owoc pozostawiam innym do rozkminkowania w moździeżu.

[AS***]

nie wiem co na to zacna Eka
ale mnie razi sformułowanie "dopada do";
po czasowniku "dopada" spodziewamy się raczej rzeczownika a nie przyimka:
dopada choroba, dopada nieszczęście, dopada przeznaczenie;
zapisałbym:
dopada wszystkie ledwo wypowiedziane słowa
a zaleta tego jest taka, że dalej tworzy się niezła przerzutnia;

wiersz bardzo ładny, nastrojowy, dostarczający niebanalnych przemyśleń;

[Lucile]

dopada wszystkie ledwo wypowiedziane słowa

Asie, mocowałam się sama ze sobą, nawet na ekranie laptopa w dwóch oknach napisałam i porównywałam ze sobą wersje: „dopada… do kogo, czego” i „dopada… kogo, co”. Wygrała wersja może mniej poprawna, ale wg mocniejsza. Tak tę scenkę sobie wyobraziłam: surowość i chłód Listopada (czyli Czasu) ściga, dopada i zatrzymuje się przed żarem słowa. Zawahanie, ale tylko na moment przed błyskawicznym, z góry przegranym (przez „wszystkie letnie kłamstewka”) pojedynkiem…

zapewne ma jakieś cenne podskórniaki, ale nie pozwala pokryć się szadzią, fałszywym srebrem.

W punkt.

Panowie, bardzo dziękuję za zwrócenie uwagi na ten tekst i komentarze.

[Krokus]

Podoba się, szczególnie końcówka.

[Lucile]

Krokusie, dziękuję

Owoc pozostawiam innym do rozkminkowania w moździeżu.
Na górę

A na dnie moździerza zamiast ulubionej, sproszkowanej przyprawy - świeżo potłuczona laska (mam tu na myśli np. cynamon)- pojawił się napis:
kiedy wspomnienia niepamięcią porosną
nie ma nadziei że odrodzą się wiosną

[eka]

kiedy wspomnienia niepamięcią porosną
nie ma nadziei że odrodzą się wiosną

Niepamięć bywa lekiem. Pytanie czy jej chcemy.
Dobry wiersz, Lu.
Niezacna eka nie wyrazi zdania odnośnie dopadania. Za oknem deszcz, wiadomo, nigdy nie dopada do końca.

[Strood]

Luśkobranie etc. etc.