Dziewczyna deszczu

[Toyer]

Kochała strugi myślącego deszczu
w kałużach widząc drogi nienazwane
mokły kawałki jej duszy porwanej
chowała troski pośród smutku śpiewu

bez parasola przez życie ulewne
czesała włosy wiatrem niespokojnym
wplatając liście na warkoczu mglistym
spadała z chmury udając królewnę

płakała deszczem była każdą kroplą
biorąc samotność na mokrego świadka
nic nie słyszała była niema głucha
wsiąkała w ziemię wodniki się modlą

na skraju rzeki zatrzymała serce
dziewczyna deszczu przez słońce zdradzona
przestała padać nastała pogoda
nieraz powróci w szumie kropli jeszcze

[eka]

Balladowo tutaj, btw, myślałam, zanim dotarłam do pointy, że dziewczyna była ukochaną Deszczu, i na zasadzie: z kim się zadajesz, takim się stajesz, nie mogła inaczej "być", a tu niespodzianka...