Zima 1946 (Andrew Wyeth)

[biegnąca po fali]

od wtedy jesteś wzgórzem
o które opiera się niebo
zbiegam by usiąść u twoich stóp
dogania mnie cień
rozciąga się żałobą od której nie ucieknę
choćby w nieskończoność przesuwać horyzont

jest zimno
żadnych ciepłych barw
cisza przymarza do ust pęcznieje w grudce ziemi
z której próbuję lepić nowy dzień

zbiegam szybko jakbym uciekał
od zastygłych rysów
znieruchomiałej twarzy i rąk
pęd przypomina że nie wszystko umarło

dopóki niebo wisi nad głową
otwarta przestrzeń
nie zamyka się wokół jednego punktu
jest jakieś dalej
inne odniesienia
obecność której nie da się dotknąć

[Strood]

Była zima stulecia.
Pracowałem wtedy w Czechach.
Knedle mówili :Zima jako kráva

[eka]

Cześć, Ewa. Dzięki za tak lirycznie zinterpretowany obraz. Ne znałam go. Tym bardziej dziękuję, bo przykuwa uwagę. Niby prosty, wręcz pusty, a...
Świetna w tym jesteś, nie raz już o tym się przekonałam.

Głęboki, piękny dwugłos. I myślę, że w postaci Zbiegającego pojawia się jeszcze inna Tożsamość, ta która zbiegła na dobre. Bardzo ten lirykoekofrazę doceniam.

[AS***]

wspaniała, świetnie napisana ekfraza
ukłony