Koniec jest początkiem, Uroboros, czyli niekończący się wiersz

[Lucile]

tylko ty no bo któż;
cebulą jabłoń zapłakała
czemuś to czemuś wiosną mnie zapylił
niespodziewanie i niedbale
nie zadbawszy o moje dobre imię

wcale

[eka]

w calendarium ostatnia niedziela lata
i pierwsze słoneczne kasztany na stole
rytm się domyka

kocham jesień

[nie]

kocham jesień
i ludziki z kasztanów

Czy ktoś widział moje kapcie?

[eka]

– Czy ktoś widział moje kapcie?
- Masz problemy? Laski łap się!

22 IX / 23 IX
Lato odchodząc, cicho płakało.
Wieczorem jesień dobiła łzami.
Koniec jest Początkiem.

A rankiem?

Wrotycz przybrzeżny, słońcem karmiony,
pisze mi pierwszy synonim jesieni.
Jeszcze w zieleni.

[eka]

jeszcze w zieleni schowany
(o początku swym rojąc)
sam się po wzorze ścina
nieukończony

koniec

[eka]

konieczność lotu w największej do pomyślenia
jaskini, między jej dolną i górną szczęką,
szczelnie wypełnioną kłami wciąż rosnących
stalaktytów i stalagmitów... co powiesz, odpada?

może więc pochodźmy trawiasto-kwietną doliną,
gdzie znany, jednooki król, nocą zasypuje
zadymione szałasy poddanych jednobarwnymi,
mięciutkimi pluszakami, a za dnia goni do stawiania
szorstkich murów na przełęczach.... jak myślisz, też nie?

pozostają wielkie i głębokie rzeki, bo przecież my jak one,
pochłaniamy długie fale światła, przepuszczając jedynie
te krótkie. dlatego jesteśmy niebiescy.
na zewnątrz.

[eka]

na zewnątrz
bywa
że najlepiej

[eka]

że najlepiej mi wieczór schrupać jak rzodkiewkę,
a ranek niczym chałwę podjadać ukradkiem,
ty wiesz.

że mi rozgłaskujesz, łatasz, zapinasz spadochron,
bym się nie rozbiła, skacząc tam, pod skałę,
czuję ja.

[eka]

czuję jaskrawość barw
zachwyt kołujących sierpówek
miękkość jesieni
i spokój naszych oddechów

czuję ciszę
oswajam

[tabakiera]

oswajam zimnego ducha
ogrzewam jesiennym słońcem
szron na jego ramieniu
jest moją odwagą i wiarą

w pogodną zimę