Koniec jest początkiem, Uroboros, czyli niekończący się wiersz

[eka]

by go porzucić
i złapać nowy wśród wysokich fal
przelewających się nad głowami
aby wypiętrzać go
w niechciany
ostatni

gdzie pomocną dłoń podaje
śmierć

[nie]

śmierć
​w fioletowym dresie i z wąsem
​podaje ci dłoń i słoik musztardy
​(tylko sarepska, jest pryncypialna)

​mówi: przepraszam za spóźnienie,
złapałam gumę w czwartej gęstości

​patrzysz na musztardę
​smarujesz brzeg naleśnika z serem
​i jedyne, o co chcesz zapytać,
​zanim wszystko zwinie się w rulon ​to:

czy będzie chociaż kompot?

[eka]

- Czy będzie chociaż kompot, nim zwój
zamienisz w kompost, historii oczywiście.
- Tak źle o mnie nie myślcie, ten brzeg,
dwa metry w dole... (tu mruży oko swoje)
oswoisz w mig, sokole.

[nie]

oswoisz w mig, sokole.

​choć "mig" ten nie ma nic z migdała
ale najpierw musisz oddać konduktorowi
swój kręgosłup do skasowania
nie martw się, entropia to tylko forma
nieśmiałości wszechświata

tam, przy stolikach z prasowanej mgły,
siedzą architekci nieudanych słów
podadzą ci klucz, otworzysz nim
nie drzwi, lecz poprzedni czwartek

by sprawdzić, czy wszystko się zgadza

[eka]

by sprawdzić, czy wszystko się zgadza w przeszłości
trzeba ją mieć
tam
bez kręgosłupa

a może mglisty czas
nad stolikiem jak noworodek przerażony porodem
będzie chciał być tylko przyszłością

upał
kup mi lody

[nie]

kup im lody
​o smaku zepsutej windy
co zjechała do piwnicy Jowisza

​będą je jeść odwróconymi ustami
aż mój cień złoży wypowiedzenie
i pójdzie pracować jako czarna dziura
a kości postanowią wyjść na spacer
beze mnie

[eka]

bez „em” nie może ściśle funkcjonować ów zbiór;
bo niech jednym słowem przesynonimuje: mnie,
mamę, miłość, mądrość, migotanie i mord,
i jeszcze (odstępstwo): mrokiem w przedmorze...

tu motor zgasł
majestat padł
odwołać mistrza

prosić poetę

[nie]

prosić poetę

o rozprysk w jedenastym wymiarze
gdzie m-m tańczą √ na języku wieloryba
a Ω-śmiech (ten który pachniał stłuczonym termometrem)
nasiąka dźwiękiem pajęczego mleka

mama wiruje w centryfudze
przestrzenioczasu
jak kroplomierz pełen roztopionych
znaczków pocztowych
gryzie kostki lodu w barze dla samogłosek

motor nie zgasł, wchłonęła go prześmigła
(owad zbudowany z błysków stroboskopu i tęsknoty za cylindrami)
majestat i echo łamanej gałęzi w lesie lustrzanym
niechaj przyjdzie w płaszczu z ø-próżni

przekształcono miłość w elektryczny śnieg
padający do wnętrza drzewa
wylizuje skórkę od chleba z popiołów
biblioteki aleksandryjskiej

poeto! ( z wbudowanym wentylatorem)
dzwonisz jak telefon w trumnie
pióro twe pachnące świeżo odgrzebanym
dinozaurem z plasteliny

gdy 'm' zniknie –
alfabet zamienia się w radiozęby
(urządzenie do mielenia świateł drogowych)
a głoski uciekają na deskorolkach

więc powoli:
łowisz utopie w fontannie z sokiem malinowym
a gdy myślisz, że to koniec –
wynajmij dżdżownicę na stanowisko sekretarza
przyszyj niebo do kieszeni spodni
wypij kawę z metalu
zakończ znakiem, który nie znaczy nic

[tabakiera]

zakończ znakiem który nie znaczy nic
wśród plątaniny
fleksji dykcji słowotwórstwa interpunkcji
nasiąkniętych swojską nutą lektorów

i przeznacz

dwie stówki za godzinę plus wat

a

nie zapomnij o cegiełce
na wzniosłą i wyniosłą Babel

[eka]

na wzniosłą i wyniosłą Babel
ma ochotę podglebne chichociątko
ni to jaskiniowy bobik
ni to pasożyt kreta (tak ten
który pasie się na rzy..)

w grymasie na pół świata
szczerze szczerzy przedmyślossawki
ej - pytam - czy jest znak

"który nie znaczy nic"

słyszę:

skończoność końca