ZMIANY

[biegnąca po fali]

powietrze którym oddycham pełne jest napięcia
na co czekamy milcząc po złości
tak bardzo osobni jak tylko się da

to wolność
o którą walczyliśmy zdradziła nas
zabierając ze sobą wszystkie obietnice

jest tylko więcej miejsca
i cisza gra
nie słyszałam jej kiedy byłeś

słowa schodziły jak lawiny
za nami po schodach
piętro po piętrze
gubiła je dopiero ulica

lawina zatrzymywała się na drzwiach
i trzeba było odkopywać stopnie
do ich naturalnego stukotu

skrzypienia
gdy w pośpiechu
na zmianę przynosiliśmy treść
tak żeby sens
mógł się zdefiniować

miałam w sobie wtedy ptaki
niesione przez wiatr
różowiały od zachodu
noc kradła im cienie

dziś spadnie grad
i poręczy wspartej o moją dłoń
przyjdzie otrząsać się z kamieni

[eka]

Nostalgia i kontrast przed i po zmianach.
Dobry wiersz, Ewo.

Ulica gubiła słowa... to najbardziej.

[Gajka]

Smutno się zrobiło, ale czasem tak jest. Głowa do góry, jutro będzie lepiej. Schody zawsze starajmy się pokonywać szybko i bezproblemowo, tylko ta refleksja po fakcie - wciąż drąży mózg. Ciekawy wiersz .

Pozdrawiam