Ekspres do kawy cz. XXXI - Rozpacz Bucka

[Alicja Jonasz]

Pewnego letniego poranka dziadek Stanisław odszedł wraz ze stadem jednorożców. Buck wył rozpaczliwie przez kilka miesięcy, a potem nagle zamilkł... Siadałam na schodkach werandy i wpatrując się w jego smutne ślepia, całymi godzinami opowiadałam mu o owej dalekiej krainie, do której udał się dziadek. Oczywiście moje opowieści były tylko grą dziecięcej wyobraźni, ale Bauckowi, choć zdawał się dobrze wiedzieć, że fantazjuję, przynosiły wyraźną ulgę w cierpieniu. Ożywiał się, merdał ogonem i biegł nad rzekę tą samą ścieżką, którą o świcie kroczą jednorożce. Dobre, wierne psisko...
Jego wycie, przepełnione bólem straty, po dziś dzień odbija się echem wśród drzew rosnących w Sarniej Dolinie.

[eka]

dla Ciebie i bohaterów wspomnienia.

[Alicja Jonasz]

eko, dziękuję za różę bardzo lubię kwiaty mój pierwszy pies przyjaciel wabił się Reksio; niewiele miał z Backa z Sarniej Doliny; wesołek był z niego jakich niewiele, trochę szalony; ile myśmy się "owłóczyli" po lesie to nasze!

[eka]

Psiarze to lepszy gatunek ludzkości