Kruchość

[abandon]

.
Odkąd bramy przed tobą stawały otworem,
wyglądało,
jak gdyby świat zaległ pod nogi,
byś ze stu zależności sens mogła wydobyć,
mając dystans do siebie,
do życia – pokorę.

Snułaś plany na jutro, marzenia,
pamiętasz?
Wtedy myśli splatałaś
jak wątek z osnową.
Dzisiaj musisz mozolnie zaczynać na nowo,
żeby kartka po kartce przywracać kalendarz.

Jakby chwili codziennej zabrakło przekazu,
zakłócenia na łączach
z bezwizją, z bezfonią.
Ciało w nieświadomości, tak obce…
ironio!
Nie poddaje się prośbie ni łzom, ni nakazom.

Odtąd stałaś się więźniem woskowej postaci,
przypominasz roślinę,
jak patrzy przez okno,
która uschnie,
nim zdoła oszukać samotność,
gdy jej nikt nie podleje albo nie przesadzi.

Wciąż ci trudno pogodzić się samej ze sobą,
po co trwać?
I jak mantrę powtarzać pytanie,
które bez odpowiedzi na zawsze zostanie,
kiedy życie upływa jak strumień,
lecz obok.
.

[eka]

Kolejny bdb wiersz, Mistrzu Konkursów Poetyckich
______________________________________________________
Przeraźliwie smutna rzeczywistość i zasadne pytanie. Zawsze się zastanawiam, kto jest w gorszej sytuacji: chory czy opiekun.
Bardzo bolesny temat. I pytanie: Czy skazanym będąc na oderwanie od siebie (i świata sprzed choroby) można samodzielnie z życiem skończyć?
Bo nawet eutanazja ze względu na procedury nie jest tu możliwa.

[abandon]

Oj tam, oj tam z tym mistrzem. Jak z poezjowaniem zaczynało się od zera, w końcu trzeba się sprawdzić, czy na zerze się nie skończy. Powiedzmy, że i ten etap mam za sobą. Jeszcze tylko posadzę drzewo na deski do trumny i the end.
A co do meritum wiersza, jak większość moich wiekopomnych dzieł – są jak życiu wyrwane z gardła. Kiedyś byłem częstym bywalcem oddziału neurologicznego. Zdążyłem zajrzeć w oczy ludzkiej niemocy. Nazbyt bolesny temat. Powiedzmy, że skłaniałbym się za eutanazją. Stwórca dał nam wolną wolę, ale zabrał narzędzia, żebyśmy sobie krzywdy jakowejś nie uczynili po drodze do nieba
Dziękuję za miłe słówko:)

[eka]

Jak z poezjowaniem zaczynało się od zera, w końcu trzeba się sprawdzić, czy na zerze się nie skończy. Powiedzmy, że i ten etap mam za sobą.

A mnie nic nie sprawdziło. Bo i też nie ma czego.


Młodzik z Ciebie, jeśli deski z tego drzewa mają być na Twoją trumnę

(tu delejtuję rozpiskę na bolesny temat, wystarczy przeczytać Twój wiersz).

[abandon]

A mnie nic nie sprawdziło. Bo i też nie ma czego.

Jak wiesz, co dobre, po co Ci słuchać opinii innego smakosza i tak mądrzejszego przepisu nie wymyśli A żeby być sprawdzonym, trzeba najpierw poddać się procedurze sprawdzania

Młodzik z Ciebie, jeśli deski z tego drzewa mają być na Twoją trumnę

Młodzik? Chciałaby dusza do raju, ale srebrna czupryna ją zdradza. I z czym tu iść na dziewczyny? Chyba że biorą na wiersze;)
Posadzę sobie bambus. Co prawda to niby nie drzewo, ale szybko rośnie i jest twardszy od dębu, to się nada. Robaki sobie zęby stępią zanim się do mnie dobiorą

[eka]

Genialne! : ) W punkt, bo nikt ode mnie nie oceni lepiej... własnych kawałków.

Mam lepszy pomysł, bez konieczności asymilacji obcego (dla naszej macierzy) gatunku. Kremacja. Żadne robale się nie pożywią, nie wejdą w najskrytsze otwory, a i bakterie smrodku nie uwolnią.

Zgodnie z obyczajem praojców - stos.
I sztos.

[abandon]

Skojarzyły mi się głodne kawałki, ale na szczęście to nie Twój przypadek:)
To też zawsze powtarzam, nikt człowieka tak nie doceni, oceni jak on sam. Zatem spieszmy się kochać siebie i cenić, co inni nie docenią.
Zaczynam od zaraz: abandonie jesteś wielki, a blask twój niech oślepi niedowiarków wielkości
Od razu mi lepiej;)
A co do kremacji, druga połowa tradycyjnie ma odmienne zdanie. Czyli jednak robaki, coś musi zapętlić cykl życia.

[eka]

Zawsze owo "Kochaj siebie" odbieram jako totalną hipokryzję, nikt mnie nie zna lepiej ode mnie : )
Na pojawiający się efekt samomiłości, tzw. asertywność, mam reakcję psychoalergiczną, zdecydowanie wystarczy mega egoizm wpisany w nas, w życie, przez mateńkę naturę. Jest niezawodna i dokładać cokolwiek do jej rozwiązań nie ma sensu, bo albo jakoweś niezdrowe pięknoduchostwo czynimy, albo zło ponad miarę.

W sumie nieistotne wybory z tym pochówkiem. Ogień, kruki, wrony czy robaki... ich obecności czuć już nie będziemy

[abandon]

Chyba już sam się gubię, co jest prawdą w tym, co gadam;) A mówili, że milczenie jest złotem, pewnie nie byłem na tej lekcji;)

Pocieszyłaś mnie z tym robactwem. Już prawie słyszałem, jak mlaskają, pożerając mnie na żywca;)

Dzięki

[Leon Gutner]

Bardzo trudna ale wciągająca przy odczycie forma.
Dobrze złożony ładnie napisany wiersz.
Może trochę na końcu zabrakło mi mocniejszego finału ale to już niuans.

Z przyjemnością L.G.