Koniec jest początkiem, Uroboros, czyli niekończący się wiersz

[eka]

na cudzych ustach wykwita drwina
zręcznie dissuje (ma z tego bliss:)
a ja... zwyczajnie tych słów
nie czuję

wybacz mi drwino – wiem
czemu musisz dlaczego tak
rozumiem wszystko

i chyba zaraz mocno przytulę
napełnię treścią nowe rozdziały
niepełny świat

[tabakiera]

niepełny świat napełnię sobą,
z światem się stanę
jedną osobą.

gdzie się podzieją
odrębne byty?

kogo obchodzi?

mój cel zdobyty!

[eka]

Mój cel zdobyty! - krzyknął i zamarł.
Cela jak wszechświat niemal gotowa.
Brakuje okien.
Nie widać drzwi!

I wszędzie słowa. On sam w nich tkwi.
Poeta myśli:
Nim wers ostatni odetnie drogę,
ja z tego piekła muszę dać nogę!

Niszczy literki, tomiki rwie!
Do ludzi biegnie.
Bez stresu śni.

[eka]

bez stresu śnię bo w ciemności
szelest majowego deszczu
spławia mnie delikatnie
w nienazwane

ujście

[pallas]

ujście

wystarczy iskra
by
wybuchło

wystarczy łyk z Leto
by
zapomnieć

wybrać trzeba
i nie grzebać w mule

[eka]

i nie grzebać w mule...
to prawda morza
więc ujściem mnie kusisz
chłodem w estuarium
szybką przestrzenią pływów
- zalewasz po koniuszki

zawsze to lepsze od śmiertelnej
dawki mierzonej w Grey’ach

[eka]

zawsze to lepsze od śmiertelnej dawki
mierzonej w Grey’ach
i od klejącej się nienawiści
od znużenia

od do
cały ten nasz świat

[eka]

Cały ten nasz świat - może rozpisany
od końca? Kiedy jutro napiera,
odcinając sekundy... teraz
wcale nas nie ma.

W przyszłości byliśmy.
Jakże blisko.

[pallas]

Jakże blisko
omegi stoi alfa
opisana w czasu
okrąg wstęgą
tą opasany
człowiek

[tabakiera]

człowiek utknął na brzegu
za człowiekiem w szeregu
stanęli pies borsuk i tchórz

chcieli zawrócić Wisłę
kijem
a potem prysnąć
w toń rzeczną
i w rzeczonej toni
pod prąd ku źródłom gonić

ale w drużynie z tchórzem
szanse mają nieduże