Czarcia debata

[Alicja Jonasz]

fr.1
Kłóciły się między sobą diabły w piekle, który winien zamieszkać w nadprośnańskiej krainie, a że rumor robiły przy tym niemały, zawezwał je szatan na swe komnaty i tak im rzekł:
— Aby spór wasz rozsądzić, wszem wobec ogłaszam debatę, podczas której każdy czart będzie mógł przedstawić swoje racje. Nim nadejdzie świt, zwycięzca dyskursu, nie zwlekając ani chwili, uda się na Ziemię, by zamieszkać w puszczy i zarządzać nią wedle swego widzimisię po wsze czasy.
Pomysł ów okrutnie przypadł biesom do gustu, toteż zarechotały z uciechy i poczęły chórem wiwatować na cześć Belzebuba, a że przez wieki nawykły do dzikiej, niczym nieposkromionej swawoli, czyniły przy tym hałas tak potężny, iż książę ciemności zmuszony był zatkać sobie uszy wiechciem słomy, którą był sprowadził specjalnie z Ziemi na okoliczność rozlicznych burd co rusz wybuchających w piekle. Poturlały się z hukiem po bruku beczki pełne najprzedniejszego trunku, brzdęknęły kielichy, a ryk z czarcich gardzieli co chwilę wyrywał się takowy, iż słyszano go ponoć w nadprośniańskiej krainie. Ludzie potem gadali:
- Ani chybi, sam Belzebub wylazł z piekielnych czeluści i jak to mają w zwyczaju czynić co pomniejsze diabły, wypluskał się dla ochłody w wodach Prosny!
Byli nawet tacy, którzy zaklinali się, iż tej nocy właśnie rzeka okropnie cuchnęła siarką. Tak czy siak, nim minęła północ, każdy z piekielnej czeredy, podchmielony ponad wszelką miarę, gotów był przedstawić swój program wyborczy.
Musisz bowiem wiedzieć, drogi czytelniku, iż dla czarta posiadanie władzy jest najważniejszym celem. Każda szkarada z piekła rodem zrobi więc wszystko, by ów cel, nie przebierając w środkach, osiągnąć.
Wróćmy jednak do pamiętnej nocy, kiedy to miały się rozstrzygnąć losy naprośniańskiej puszczy.
Mieszkańcy piekła zebrali się tłumnie w głównej sali zamkowej i zasiadłszy wokół ogromnego stołu, poczęli radzić.
Wszak taki ich przywilej od wieków, takie prawo...
Pierwszy zabrał głos Mefistofeles, wisus znany w piekle z przebiegłości oraz wybitnych zasług, jakie oddał na rzecz Księcia Ciemności podczas Wielkiego Buntu. Mówiło się, iż stary wyga upatrzył sobie ów urokliwy zakątek nadprośniańskiej krainy, aby móc dać upust swemu nieokiełznanemu okrucieństwu, nienawiści tudzież żądzy niszczenia wszystkiego, co Bóg uczynił na Ziemi pięknym i doskonałym. On sam zaś ani nie przytakiwał owym plotkom, ani też nie ganił tych, którzy je rozsiewali.

[eka]

Debatę? Dawaj, ciekawe czy lepsza od tych w polskim sejmie.

[Alicja Jonasz]

fr.2
Aby wydawać się bardziej okazałym niźli w istocie był, wlazł na drewnianą beczkę stojącą pośrodku komnaty, dumnie wypiął brzuch i majtnąwszy potężnym ogonem dla odgonienia robactwa, którego całe chmary grasowały o tej porze w piekle, ozwał się wyniosłym głosem:
— Powiem krótko… Jeśli owa płachetka ziemi mnie przypadnie, sprowadzę doń ludzi i tak ich zwiodę, by to, co niegdyś ofiarował im Stwórca, obrócili wniwecz! Zło wtenczas zatriumfuje, a twoje królestwo, panie, wypełni się jękiem dusz dręczonych dniem i nocą po wsze czasy!
Po tych słowach skłonił się zamaszyście, aż beczka, do połowy już pusta, zachybotała się niebezpiecznie. I byłby pewnie Mefisto upadł na kamienną posadzkę ku uciesze czarciej braci, gdyby nie książę ciemności, który jednym pstryknięciem szponiastych palców osadził z powrotem baryłkę w miejscu.
Było powszechnie wiadomym, że Belzebub, zapewne przez wzgląd na zamierzchłe czasy, ma do Mefista szczególną słabość, czego nie dało się nie zauważyć i tym razem. Dlatego też biesy, do niedawna pełne zapału, czy to w obawie przed gniewem szatana, czy może utraciwszy nadzieję w zwycięstwo, poczęły, o zgrozo, jeden po drugim rezygnować z udziału w dyskursie. Ten i ów w milczeniu zwiesił łeb, inny znowuż po opróżnieniu kielicha ułożył się wygodnie pod stołem z zamiarem ucięcia sobie drzemki. Spora gromada czartów z prawdziwą pasją łapała karaluchy, których całe hordy uwijały się wśród półmisków. Mefistofeles wyraźnie triumfował! I byłby pewnie stał się panem nadprośniańskiej kniei i niechybnie spełnił, co przyobiecał w programie wyborczym, gdyby nie Olbina, czart niezwykłej zmyślności, który, widząc, iż sprawy przybierają niepomyślny obrót, wystąpił na środek biesiadnej izby i tak rzekł:
— Puszcza ostanie się, jaką uczyniono ją przed wiekami, dziewicza, niezgłębiona, pełna nieodgadnionych dla człowieka tajemnic, obfitująca we wszelkie bogactwa! Ja zaś dopilnuję, gospodarząc w niej jak na czarta przystało, byś mógł, panie, ilekroć obmierzną ci piekielne jatki, odpocząć w niej po trudach znęcania się nad światem…

[eka]

Hordy karaluchów?

Ależ podła wredota z tego Mefisto! Blee, robal podstępny!

A czart Olbina bardzo mądry osobnik z piekła rodem. Mądry i dojrzały.
Dziękuję Ci, Olbina!



Świetne, jak zwykle, pisanie, tudzież pomysł na fabułę.
Ciąg dalszy mi się marzy.

[Alicja Jonasz]

Hordy karaluchów?

ło matko, już poprawiam! dziękuję, Dobra Kobieto
będzie ciąg dalszy