Z cyklu "Na strychu" - Czerwone krzesło (3)

[Lucile]

krzesło 3.jpg

Z cyklu "Na strychu" - Czerwone krzesło 3
ołówek, akwarela, karton,
sierpień 2018

[lczerwosz]

a tu jak najbardziej pasuje, bo nie pasuje, bo tworzy się, już wiem, wewnętrzna sprzeczność, antynomia przestrzeni i krzesła. Okna, wysoki sufit, i jest coś ponad. To wszystko tak bardzo różni się od spraw właściwych krzesłu. I dopiero trzeba by na nim usiąść, pomyśleć do wnętrza, bo nawet nie ma jak powyglądać, bo tyłem stoi do okna, ale to akurat łatwe do przezwyciężenia. A może z drugiej strony wieży - takie same okna. Więc jak najbardziej.
Tak myślę, że te kolejne rysunki robiłaś na kolejnych piętrach, tylko coraz bardziej stromo. Inne krzesło.

[Lucile]

a tu jak najbardziej pasuje, bo nie pasuje, bo tworzy się, już wiem, wewnętrzna sprzeczność, antynomia przestrzeni i krzesła. Okna, wysoki sufit, i jest coś ponad. To wszystko tak bardzo różni się od spraw właściwych krzesłu. I dopiero trzeba by na nim usiąść, pomyśleć do wnętrza, bo nawet nie ma jak powyglądać, bo tyłem stoi do okna, ale to akurat łatwe do przezwyciężenia. A może z drugiej strony wieży - takie same okna. Więc jak najbardziej.
Tak myślę, że te kolejne rysunki robiłaś na kolejnych piętrach, tylko coraz bardziej stromo. Inne krzesło.

o, to, to, własnie to, Leszku. Bardzo dziękuję - trafiłeś punkt. A ten poprzedni minimalistyczny rysunek był czymś rodzaju cezury, średniówki, czy innej pauzy - wzięcie oddechu przed kolejną wspinaczką.

Serdeczności
L

ps. na każdym rysunku jest inne krzesło

[skaranie boskie]

Ja to się na malarstwie nie wyznaję, dlatego pewnie niewiele sobie zrobisz z tego, iż napiszę, że mi się ten cykl z krzesłami na strychu podoba. Myślę, że nie tylko mnie, o czym może zaświadczyć ilość wyświetleń. Szkoda, że oglądający żadnego, poza licznikiem, śladu zostawić nie chcieli. Tak sobie myślę, że miło byłoby Autorce ich opinie przeczytać.

[tabakiera]

Gdybym usiadła na tym krześle i popatrzyła w górę, z pewnością zakręciłoby mi się w głowie.

[Lucile]

Czegoś tu nie rozumiem. Wielkim zdziwieniem napawa mnie liczba odsłon, akurat pod tym czerwonym krzesłem. Nawet zwróciłam się do Administracji, czy to nie jakiś błąd, i - z nieznanych mi powodów (np. krasnoludki) - ”licznik” kręci się automatycznie. Pozostałe trzy rysunki nie mają takiego „wzięcia”. Broń Boże, nie narzekam, tylko usiłuję zrozumieć.
Dziękuję zatem Wszystkim za chęć przysiądnięcia na momencik na którymś z moich krzeseł; niesalonowych, niewyściełanych, a być może nawet z lekka zakurzonych, chociaż te moje strychy są raczej „sterylne”, by nic nie rozpraszało chęci wniknięcia w siebie.

Ja ciągle mam oczach urzekający i tajemniczy obraz, jaki zobaczyłam, kiedy po raz pierwszy znalazłam się na strychach (tak strychach, bo budowli połączonych wspólnym dachem) Muzeum UJ Collegium Maius. A „pamięć” części tych gmachów sięga piętnastego wieku. I to była inspiracja, krzesło natomiast zjawiło się nieco później, z wiekiem, jak już poczułam ciężar nr PESEL.

Tab, Skaranie, dziękuję za słowo.
Czy to nadmiar narysowanych przeze mnie belek powoduje zawrót głowy? Kolejny rysunek (właśnie się kończy), chyba ostatni z serii (jeszcze nie zdecydowałam) przedstawia całkiem inne wnętrze, chociaż - wg mnie - trzyma się konwencji. I jest jedynym z krzesłem nieodwróconym od okna.
Pozwólcie, że zamieszczę go z dedykacją dla Was.

Pozdrawiam, życząc, po burzliwościach na czacie, dobrej, spokojnej nocy.
L

[Alicja Jonasz]

zaglądam kilkakrotnie, Lu

[Alicja Jonasz]

mam wrażenie, że przy kolejnej odsłonie krzesło nie będzie puste

[lczerwosz]

Ale podejrzałem na .... [ustawa o ...], że już czwarte krzesło pomalowane, i znowu na czerwono. Ale puste.

[jaga]

czerwonego krzesła - ciąg dalszy
ciekawie go wkomponowałaś na strychowym pustostanie