Koniec jest początkiem, Uroboros, czyli niekończący się wiersz

[eka]

a ty sobie bądź królem a ty krzycz przez sen
wskazuje paluszkiem zaczynając dzień

rozsądza beztrosko mając innych w nosie
bo kimże są dla niej owe durne ktosie

przydzielając im rolę byka lub rogacza
cudną perspektywę dla siebie roztacza

berła chce
korony
i silnych kochanków
pojedynków wygranych
blamażu rywalek

wszak piękna i bystra jestem niesłychanie
upewnia się – szykując
samotne śniadanie

[Jana]

Samotne śniadanie to chwila
miedzy jawą a snem gdzie zaczyna
się dzień, nowa klisza i
i wszystko dziś zdarzyć się może
nim otworzysz pudełko z kotem
i krzykniesz o Boże!

[tabakiera]

i krzykniesz o Boże
przejdzie góry i lasy i przepłynie morze
by mnie kochać całować obsypać klejnotem

wiersz namiętny przesyła i życzenia złote

[eka]

Wiersz namiętny przesyła i życzenia złote,
obiecuje się zająć najmniejszym kłopotem.

Z wielkimi powalcz sama. Plan dnia rozpisany,
ale gdy rozdział skończę, przeproszę twą mamę.

Z kwiatami?

Nie przesadzaj, zadzwonię jutro, z rana.
Najpóźniej po kolacji.
Przysięgam, że nie stchórzę.
Kochasz mnie? Mam prośbę, a może...

Śmieję się.
Odrzucam rozmowę.

[eka]

rozmowę bez powietrza za to w orzech wsnutą
bywa w skrzydła ważek jak i w myśl
która schodzi po pniu drzewa
odłupując korę aż do nagości

może już niedługo
niedbale rozwłóczy w bezstrukturze
obojętność – sprawczyni chaosu

kusi oswojona
głębsza niż Lete
więc mów

[Jana]

wiec Mów do mnie jeszcze... Za taka rozmową
tęskniłam lata... Każde twoje słowo
słodkie w mem sercu wywołuje dreszcze -
mów do mnie jeszcze...

Mów do" mnie jeszcze... Ludzie nas nie słyszą,
słowa twe dziwnie poją i kołyszą,
jak kwiatem, każdem słowem twem się pieszczę -
mów do mnie jeszcze...

[eka]

Więc mów do nas, Jano, mów,
lecz nie cytatami:) Uroboros jest zabawą
własnymi słowami. Niezbędny mały trud.
Żaden cud.

No cóż, Kazik mistrz puchnie z dumy,
literki przytoczone, a z tobą co?
O lenistwo szło?
Czy pospolity brak weny?

Jano, mów do nas swoimi wersami.
A w nich wyraź ból, rozkosz, drwinę, uśmiech,
szyderę lub gniew, Jano, cokolwiek.
Nie bój się, przecież chcesz.

[Jana]

nie bój się przecież chcesz
Hmm,tak się wydaje, lecz wiersz
sam się nasunął więc sorry
ja tylko stwarzam pozory
że coś mnie interesuje
niech każdy w tej kuźni kuje
emocje niech rzeźbi ogniem
ja jestem tylko przechodniem

[eka]

ja jestem tylko przechodniem
i jak gupi grześ idący przez wieś
sypię się ogromnie
pod stopami rośnie śmiech
na mej głowie kwitnie mech
lubię wąskie spodnie
bo mi w nich wygodnie
przez twą głowę iść
rwące wizje pić
w strasznej scence tkwić
choćby trzy tygodnie
ech...
przyjdzie mi się zszyć
by poważną być

please
rozbaw mnie ponownie

[eka]

Rozbaw mnie ponownie. Łatwiej być,
gdy płynę w tobie. Czujesz to?
Rozkrawam się czasami, a ty, jak kafar
uderzasz w dno rzeki, i już nie ucieka.
Nie szuka podziemnych dróg.
Nie meandruje.

Stabilizujesz.