Wiosny już chyba nie będzie

[lczerwosz]

Pozwoliłem sobie zamieścić ponownie wiersz z 2014 roku, sprowokowała mnie biegnącą po fali ze swoim pijakiem (Pianissimo - viewtopic.php?f=135&t=4175)

Szła zima. Już była.
Wagabunda wyszukał na polanie
schronienie z desek,
do posiedzenia na złą pogodę,
na odgrzewanie wspomnień.

Każdy ranek zanosił przed oczy
coraz więcej mgieł i pomieszania. A nocą
cyniczny mróz podpełzał niewidzialnie,
choć mocno dymiło ogniskiem
i berbeluchą.

Przemoknięte myśli powoli kapały, ściekały.
Połączone stawały się jednym, lśniącym,
mocnym postanowieniem. W świetle dnia
obserwował nawet krystalizację, cóż,
jedynie sopli lodu.

Temperatura uczuć wyraźnie podnosiła się
pod wpływem.

Zamiast cudnych gwiazdek
prosto z nieba, na twarzy brudny śnieg,
że nie można utrzymać fasonu.

Już nie zgarniał.

[eka]

Pointa najbardziej.
Poddanie się. Kiedy projekcje bardzo nieciekawej przyszłości mocno wbijają mi się w mózg, snuję podobną wizję. Trzaskający mróz, ciemność, las/łąka (nieważne, byle daleko od ludzi), butelka (bo niewiele % objętości potrzeba do znieczulenia i ogrzania od środka) i już.
Dobry wiersz, Leszku.