Aleksandr Bardodym – Mój image

[Liliana]

Mój image

Każdą z kobiet oczaruję,
kurtyzankę, świętą nawet.
Na Kaukazie dżygituję,
w Petersburgu zaś – huzarzę.

Cudzoziemiec pełen werwy,
przystojniaczek, czaruś, wietrznik,
stanę się dla młodej bejbi
bohaterem marzeń sennych.

Zburzę sen i spokój biednej,
nie spojrzawszy głębiej w oczy,
bezlitosny przy tym będę,
choć beztroski i uroczy.

Strzeżcie się dżygita, panie!
On, jak wiatru nagły podmuch,
dotknie, życie zmarnowane,
taką moc ma ten lekkoduch.

Moй image

Очарует рифм розарий
Куртизанку и святую.
В Петербурге я гусарю,
На Кавказе джигитую.

Грациозныи иностранцем,
Ветреным до обалденья,
Бейбе с трепетным румянцем
Я наполню сновиденья.

Миг - и сон её украден.
Даже при случайной встрече
Сексуально беспощаден
И блистательно беспечен.

Бойтесь, барышни, джигита!
Словно ветра дуновенье,
Налетит, и жизнь разбита
От его прикосновенья.

Aleksandr Bardodym – rosyjski poeta, dziennikarz, tłumacz. Urodził się w 1966 r w Moskwie. Studiował w Instytucie Literackim w Moskwie na wydziale przekładu literackiego /grupa abchaska/. Pracował jako korespondent gazety „Kuranty”. We wrześniu 1992 r został zastrzelony w Abchazji.

[eka]

Niemal narcyz z tego Casanovy.

Dzięki, Lil. Ocalasz od niewiedzy. Gdyby nie Ty, nie poznałabym Aleksandra.
Tak młodym był, jak zginął.

[Lucile]

A wiesz, Lilu, jaki obraz zobaczyłam po przeczytaniu wiersza i Twojego świetnego przekładu?
Otóż taki: piękny, dajmy na to rajski ptak, delikatnie muska swoimi uwodzicielskimi skrzydłami lśniącą, gładką powierzchnię tafli wody, znudzoną bezruchem i „nic się nie dzianiem”. Barwne pióra zapowiadające uroczą - być może nie tylko przygodę - wydają się w zasięgu ręki, to jest kropel i fal, bo przecież zjawienie się takiego amanta musi wywołać falowanie, przysłowiowe motyle… itp. Nieprawdaż? A amant jest w swoim uwodzeniu, powiedzmy „uczciwy”… z góry uprzedza o swoim charakterze i zamiarach.

Ja także nic nie wiedziałam o tym poecie. Natychmiast udałam się do wujka Googla i poczytałam sobie na temat tego zdolnego, zastrzelonego w zasadzie u progu rozwoju drogi twórczej poety. Wielka szkoda? A ileż takich szczerozłotych talentów zostało (i nadal jest) brutalnie zabitych i zabijanych przez wywołane nienawiścią i imperialistycznymi snami o potędze – krwią splamionych (może nie bezpośrednio, od tego mają podległą im część narodu, a także innych przybocznych z różnych miejsc i kręgów) – sprawców, niestety, sprawujących władzę. „Pani z kosą”, albo pociskiem przez nich nasłana kosi nie patrząc kogo. Jakież to smutne.

Takiej poezji i Twoich przekładów – przynajmniej mnie – chce się więcej.

Serdeczności ślę

[Liliana]

Gdyby nie Ty, nie poznałabym Aleksandra.
Tak młodym był, jak zginął.

Staram się, eka, wyławiać takie nietuzinkowe osoby i czasem się udaje.
Serdeczności

[Liliana]

Lucile,
piękny obraz ujrzałam, czytając Twój komentarz. Ty potrafisz! A może przelejesz ten opis na papier?

Ja też wcześniej nic nie wiedziałam o poecie. Wpadłam na jego wiersz przypadkiem. Szkoda, że już go nie ma, wojna jest bezlitosna.

Pozdrawiam Cię serdecznie