Rozważania nad porcją fasolki po bretońsku

[Marcin Sztelak]

Gówno tam a nie kultura, czysta jatka, ale całkowicie profesjonalna. Artyści i ich uczucia wyższe, osadzone gdzieś w okolicach dobrej whisky.
Przecież dla paru stów można dać z siebie wszystko. W garderobie, czy na zapleczu.Taki haust nierozwagi, z posmakiem potu i trawy. Dla żubra.
Kurna ich mać bohema – jak mawia sprzątaczka. Czwórka dzieci i mąż alkoholik, co ona może wiedzieć o życiu, skoro od rana do nocy liczy na wygraną w totka.
I to byłoby na tyle, przynajmniej w kwestii romantycznej kolacji. Pora zgasić świeczki, przepalić gardło w pobliskich krzaczkach.

A fasolka była niestrawna. Do tego wczorajsza.

[Lucile]

A to by się Bretończycy zdziwili, że mają swoją fasolkę, a w tym konkretnym przypadku - niestrawną, wczorajszą.
Zazwyczaj takowa obserwacja przejawów życia różnych społecznych sfer nachodzi obserwatora (i jednocześnie uczestnika) po śledziku i setce, lub jak kto woli, po lornecie i meduzie. A tu… no proszę, innowacja, po fasolce, a to już cięższy (i bywa… głośniejszy) gatunek.

W dobie, nie tylko artystycznego życia online, jeszcze za tym przeszłym (od chałtury, do chałtury), na które tak psioczyliśmy, zatęsknimy.

A co zrobi pani sprzątaczka?
Pozamiata wirtualnie. Przetrze mopem wszystkie ekrany i może wykiełkuje w nas nadzieja…

Oj, naszły mnie refleksje, czyli, Marcinie, akuratnie i celnie utrafiłeś.

Pozdrawiam
L

[tabakiera]

Każdy ma swoje standardy i swoją fasolkę do przetrawienia.
Brytyjczycy dadzą radę.

[Lucile]

Brytyjczycy dadzą radę.

A co tu robią Brytyjczycy? Chyba, ze chodzi o Jasia Fasolę - Mr. Bean`a?

[tabakiera]

Jak to gdzie?
W przepisie na fasolkę.
Może wczorajszą, ale swoje sposoby na dania i podania oraz zagrania mają.

[eka]

Gówno tam a nie kultura, czysta jatka, ale całkowicie profesjonalna. Artyści i ich uczucia wyższe, osadzone gdzieś w okolicach dobrej whisky.

Profesjonalna jatka... no! : )
Kto więcej wie o życiu, bohema czy ta sprzątaczka.
Udał Ci się tekst Marcinie i to bardzo!

W ramach tej fasolki autentyczna historia. Kiedyż z przyjaciółką pokazywałyśmy Węgrom, jak piękna jest Polska. Od samiutkich Tatr po Bałtyk. Ponad dwa tygodnie w drodze. W okolicach Oświęcimia natrafiliśmy na przydrożną knajpę, wchodzimy, siadamy, studiujemy menu.
Nagle wybuch śmiechu, Istvan i Aldo niemal spadają z krzeseł, a my z Zuzką nie czaimy w czym rzecz.
Tylko nie zamawiajcie tego, pokazują palcem pozycję: fasolka po bretońsku. Fa-szol -ka: sylabizują i ponowny atak wesołości.
Czemu - pytamy? Nie lubicie fasolki?
Kolejny atak śmiechu, zamiast odpowiedzi energiczne przeczenie głowami.

Kiedy zdradzili powód, śmiałyśmy się i my.
U Madziarów fasolka brzmi podobnie jak wulgarna nazwa organu męskiego, czyli ch.. .

Poniekąd historia z budapesztańska fasolką pasuje do tekstu. Prawda, Marcin? : )

[skaranie boskie]

A to by się Bretończycy zdziwili, że mają swoją fasolkę

I Ukraińcy w kwestii barszczu, Rosjanie pierogów, czy w końcu Grecy ryby. Znam osobiście jednego Greka, który rybę po grecku po raz pierwszy jadł w... Polsce. Że o Ukraińcach już nie wspomnę.
Ale nie o tym miałem.
Tak sobie myślę, że z całej, opisanej kolacji najciekawszy był epizod w krzakach. Aż mi się nasz nieoceniony Zdzichu ze swoimi oleandrami przypomniał.
Miło było poczytać, Marcinie.