jestem

[jabberwocky]

Jestem jak liść jesienny
co wisi na cienkim ogonku.
Dawniej zielony, dziś ciemny
i dynda sobie w przeciągu.

Wiatr go podrywa niekiedy,
a on tak wisi jak wisiał,
jeszcze doczeka kolędy,
na pewno nie spadnie dzisiaj.

Inne już dawno opadły,
leżą skłębione na kupie,
mnie wiatr nie pokona nagły
bo wszystko po prostu mam w dupie.

Na cienkim wiszę ogonku
i dyndam sobie beztrosko,
na pozór wszystko w porządku
i jest mi właściwie bosko.

Wiosną się może okazać,
że obok wyrosną inne,
czy powinienem więc spadać?
Gdy spadnę, to przecież zginę.

Trzymam się tej gałęzi
właściwie z przyzwyczajenia
bo nic mnie tutaj nie więzi
i nie mam nic do stracenia.

[EdwardSkwarcan]

Nocą Twój wiersz pszeczytałem
jednak całego nie kupię
jestem odporny na chałę
i paplaninę mam w dupie

Stać Cię na więcej!

[Lucile]

Stać Cię na więcej!

Też jestem podobnego zdania, a ponieważ sam piszesz "jestem" - więc do dzieła.

Pozdrawiam
L.

[tabakiera]

Ma w sobie jakiś urok ten utworek.
Ot, taka nuda, połączona z przeczuciem, a nawet pewnością końca.
Filozofia liścia z liścia, iście chłopska, mało skomplikowana, bez kombinowania i większej inicjatywy.
Gdyby dodać melodię, można śpiewać przy gitarze na pożegnanie lata.

[eka]

Gdyby dodać melodię, można śpiewać przy gitarze na pożegnanie lata.

W punkt!
Niebezpieczny ten urok.

[marengo]

A mnie się podoba. Ma klimat i nie musi być ambitnie, za to treść jest znakomita.
Listek dynda i dynda, a drzewa obok padają
Jabber, stary przyjacielu... chciałem kiedyś zamówić u Ciebie zegar słoneczny z duszą krakowskich kurantów i krużgankowych podcieni.
Pamiętam kawałek ciasta i krótkie spotkanie,
przytulny pokój i ciepłą kuchnię z kotem na parapecie.

Twój Dyndalski styl życia bardzo mi się podoba. Śmierć przychodzi codziennie i co dzień umiera, a my nadal żyjemy.
A na rowerku jeszcze jeździ?