osuwisko

[datura]

nadgryzam to
co we mnie miękkie - upewniam się
że jestem kimś więcej
niż winą i wstydem pod

jego językiem
łapię płatki śniegu

światło wykrusza się
powiekom

kamienieje

[eka]

Witaj, Daturo!
Pamiętam, jakie były początki Twojego pisania na Starym Ósmym. Stawiałaś przekaz na hermetycznych metaforach.
Tematem powtarzającym się była relacja, ciężka, dwóch kobiet. Również wzajemne winy.
W osuwisku w ciężar zamienia się światło. Światło wyrasta z dobra, z miękkości (opozycja do kamienienia). Nadgryzanie tego co miękkie, upewnianie się, że jest, to niełatwy sprawdzian, a raczej bilans życia, swoisty papierek lakmusowy wobec... wiary. Jej filarów.
Wiersz rodzi obrazy. Zobaczyłam akt religijny, przyjmowanie komunii św.
Przejmujący liryk o krzywdzeniu.
Ale zbyt duży jest ciężar odpowiedzialności.
Surowość wobec siebie. Mistycyzm.
Piękny wiersz, zmuszający do autorefleksji.



PS. Malujesz dalej? Pokażesz?:)

[datura]

Droga Ewo, jak miło, że zajrzałaś:) Przed chwilą zmieniłam trochę wiersz i sama nie wiem, która wersja jest lepsza, może spróbuje je jakoś połączyć. Jak sądzisz?
Teraz zajmuje się linorytem głownie. Możesz mnie znaleźć na Facebooku(Sylwia Machalica) i Instagramie - https://www.instagram.com/linogryzka/

[eka]

Już zdążyłam przylgnąć do pierwotnej wersji. ON, Jego i nasz język, Światła mi brakuje po edycji. Fakt, że rezygnacja z tej metafory, upraszcza, czyni wiersz bardziej zrozumiałym?
Zobaczymy, może inni ocenią, doradzą.

Świetne te linogryzki. Patrząc od dołu ku górze abstrakt zmienia się w konkret, akto-konkret.
Moja kuzynka ukochała linoryt, to niełatwa technika, wymagająca wyobraźni, ale daje interesujące efekty. Mam cykl ptasich linorytów w domu. Czasami, kwestia spojrzenia, padającego światła, moje ptaki się ruszają w tych 'kreskożłobieniach. Stoję i patrzę, i myślę... lećcie, wolność jest najważniejsza:)

[AS...]

pierwsza wersja lepsza, zdecydowanie lepsza
ale występuje w niej coś, co nazwałbym konfliktem metafor;
nie mam dzisiaj głowy do analizy akcentów, ale tak się dzieje
że wyraźnie słyszę "pod" i "spod";
zauważyła to zapewne Autorka próbując wybrnąć z sytuacji;
"pod" - jest nieusuwalne, a
"światło wykrusza się spod powiek" - piękne;
osobiście zaryzykowałbym rzadko stosowany i niebanalny celownik:
"światło wykrusza się powiekom"
i za skarby świata nie zastąpiłbym wykruszania innym czasownikiem,
np wymykaniem;
pozdrowienia

[datura]

Już zdążyłam przylgnąć do pierwotnej wersji. ON, Jego i nasz język, Światła mi brakuje po edycji. Fakt, że rezygnacja z tej metafory, upraszcza, czyni wiersz bardziej zrozumiałym?
Zobaczymy, może inni ocenią, doradzą.

Ewo, dziękuje Ci serdecznie za te słowa, wróciłam do pierwotnej wersji:)

[datura]

osobiście zaryzykowałbym rzadko stosowany i niebanalny celownik:
"światło wykrusza się powiekom"

AS, dzięki wielkie, skorzystałam z Twojej sugestii:)

[lczerwosz]

W czasie wypadku osunięcia się następuje seria niekontrolowanych zdarzeń. Nie ma czasu na przemyślenia, stosujemy wrodzone i wyuczone strategie stabilizacji, czasem przekraczamy normalne działania i wytrzymałość materiału. Zazwyczaj stan po osunięciu jest na jakiś czas stabilny i można ocenić szkody i krzywdy. Opisałaś, więc jesteś, choć boli.

[Marcin Sztelak]

Krótki i bardzo dobrze, bo dzięki temu pełniejszy - jest wszystko co najważniejsze bez obciążenia słowami.
Pozdrawiam.