pełen sprzeczności

Wiadomość

marta zoja · #1 Post autor: **marta zoja** » 17 kwie 2020, 19:50

płaczę nad sobą bo błądzę w poszukiwaniu
nieistniejącego jutra ja Don Kichot
i Dulcynea w jednym zakradam się
w światy nieistniejące prawdą zmieniam

znaczenia jak rękawiczki i posag hidżabu
noszę z godnością jak całun za życia
anonimowości w niezbliżeniach z drugim
człowiekiem na wyciągnięcie dłoni

jest czas nie ma spotkań nie ma nas
w rozmowach tną się przyjaźnie a miłość
stoi na skarpie niedomówień poprzedniego
życia tak intensywnie tylko może rozegrać się

następny dramat nie uśmiechu losu

zimny grog · #2 Post autor: **zimny grog** » 17 kwie 2020, 20:10

od tego płakania w poezji pewnikiem by piąty ocean się utworzył.

Marcin Sztelak · #3 Post autor: **Marcin Sztelak** » 18 kwie 2020, 17:50

Tytuł wydaję mi się zbyt banalny, tu bym pokombinował...

Pozdrawiam.

#4 Post autor: **anastazja** » 18 kwie 2020, 20:06

Nie płacz Zoju, nie płacz... byłam, poczytałam z przyjemnością.

Alek Osiński · #5 Post autor: **Alek Osiński** » 21 kwie 2020, 16:31

Po Twoim wierszu, Marto, bardzo łatwo zauważyć
jak człowiek potrafi być naprawdę pełen sprzeczności...

Pozdrawiam

https://www.youtube.com/watch?v=i2JhaVkymfM

Hosanna · #6 Post autor: **Hosanna** » 21 kwie 2020, 20:25

Obserwuję że niektóre osoby kochają dramat i ważne rzeczy musza się rozgrywać tym torem jako jedynym dla spraw naprawdę istotnych
Bohaterka wiersza cierpi spotykając na innym emocjonalnym polu osobę kiedyś bardzo bliską
może się z nią nie do końca pożegnała
może nie do końca pogodziła
dramat wbrew pozorom nie pomoże jej rozstać się
przeciwnie
zakopie głębiej ziarno namiętnej emocji nieznanego imienia

marta zoja · #7 Post autor: **marta zoja** » 23 kwie 2020, 13:52

Dziękuję za spojrzenie w moje meandry duszy...zimny, Marcinie, Alku i Ana dobrze, że jesteście. Hosanno rozgryzłaś mój dramat, co mam powiedzieć.. jestem, żyję, cierpię...Pozdrawiam wszystkich ciepło...