"Ekspres do kawy" cz. XXII - Duchy

[Alicja Jonasz]

do początku
do poprzedniego
Dzisiaj wstałam później niż zwykle. Urlop. Jutro wyjeżdżam. Spakowałam już sandały i kilka książek.
Kiedy śpię w domu w Sarniej Dolinie, co dzień zrywam się o świcie i boso biegnę na spotkanie z jednorożcami. Tak, zrywam się, z błyskiem w oku i z mocno bijącym sercem, ani chwili nie zwlekam z wyjściem spod kołdry, nie ziewam, nie przeciągam się i nie pełznę po mieszkaniu, jęcząc boleśnie. Przestaję myśleć o ludziach. Nagle stają się przezroczyści i dalecy, bezimienne marionetki w rękach Boga. Wracam cała mokra, ubłocona, z listkami ziół we włosach, pachnąca wiatrem, jak pies spuszczony z łańcucha, któremu darowano chwilę wolności, szczęśliwa i głodna.
Babcia robi śniadanie, a potem, kiedy już siedzimy na werandzie przy stoliku z sosnowych, heblowanych desek i wdychamy aromat kawy, czule głaszcze mnie po policzku. Jej dłonie pokryte siateczką żył nadal są ciepłe.
- Musisz wrócić do ludzi - szepcze. - To ważne...
Wracam więc i staram się być z nimi, staram się ze wszystkich sił jak uczeń, któremu obiecano nagrodę za dobrą cenzurkę. Trybik w wielkiej machinie. Moje zadanie jest skromne - maluję motylom skrzydła i puszczam między ludzi. Niech zagnieżdżą się w ich sercach.
do następnego

[Lucile]

Moje zadanie jest skromne - maluję motylom skrzydła i puszczam między ludzi. Niech zagnieżdżą się w ich sercach.

Tak nam maluj Alicjo

Pozdrawiam serdecznie i pod Twoje słowem malowanie
L

[Alicja Jonasz]

Dziękuję, Lu

[eka]

- Musisz wrócić do ludzi - szepcze. - To ważne...
Wracam więc i staram się być z nimi, staram się ze wszystkich sił

[Alicja Jonasz]

Dziękuję, eka, że czytasz mnie.

[Gorgiasz]

No i dalej w przeszłość...