W końcu

[Leon Gutner]

Czasem wracasz w środku nocy
ściętej tępym bólem głowy
i po trzeciej rozbudzony
nie mam cię już
w co ozdobić

na początek poniedziałkiem
potem piątkiem całkiem znośnym
ktoś wymyślił to na stałe
i niczego
nie uprościsz

to zamyka całość szczelnie
coś jest w środku razem ze mną
nie zobaczysz żadnych pęknięć
ani tego
że to ciemność

zamiast ale wciąż przychodzi
cicho wpięta w szarość cieni
mówi że chce załagodzić
bo już nic
nie można zmienić

umierało na odległość
prężąc przestrzeń między nami
ty uznałaś to za piekło
a ja za coś
co ma zbawić

w końcu po tym ani śladu
nowa bieda lśni za biedą
wśród budzika wodospadów
ból nikogo
ból niczego

[Lucile]

I jak tu nie wierzyć - kobiety z Wenus, mężczyźni z Marsa, chociaż, chociaż... wczytując się w te strofy, zaczynam nabierać wątpliwości. Ale tak na poważnie, to ładne wierszowanie o powolnym zabliźnianiu się miłosnych - i nie mam złudzeń, że bardzo bolesnych - zranień (patrz tytuł "W końcu"), czyli ponownie trywializując; czas robi swoje.

umierało na odległość
prężąc przestrzeń między nami
ty uznałaś to za piekło
a ja za coś
co ma zbawić

Te wersy szczególnie, ale i całość, IMO, na duży plus.

Serdeczności
L.

[Leon Gutner]

Luci - Leo dziękuje za czytanie opinię i duży plus.

Z ukłonami L.G.

[abandon]

Dobre pisanie o niespełnionej miłości.

[Leon Gutner]

Trafny komentarz

Z podziękowaniem L.G.

[skaranie boskie]

A ja bym raczej napisał, że o utraconej.
Ale przecież tylko Autor wie, co miał na myśli...
Zgrabnie napisane, Leonie i nie mam zbytnio ochoty krytykować. Powiem jedynie, że zbyt rytmicznie, jak tak ogromny ładunek frasunku i nostalgii. Chyba...
A wiadomo przecież, że na frasunek ------

[Leon Gutner]

Łaskawa dziś Małpa dla Leona więc z podziękowaniem i na zdrowie

Z uszanowaniem L.G.