Rymowanka wystukana obcasami

[bonkreta]

To nie jest wielkomiejski pejzaż,
Choć granitowa kostka - deptak.
Garby kamienic i latarnie
Wrastają we mnie, nie chcą przestać.
Przystaję więc i się uśmiecham
Do drzew, frontonów, do człowieka,

Który tu kiedyś na spacerze
Powie, że zachwyt mój podziela
I w tło ulicy mnie zabierze:
"No chodź przed siebie ze mną, Ela".
Podroczę się, poprzekomarzam:
"Droga w nieznane, więc uważaj..."

Kiedy już droczyć się przestanę,
Znajdzie kafejkę po zapachu,
Który uwodzi niesłychanie
I obiecuje nuty smaku,
Poezję rozmów, spojrzeń w oczy.
Tymczasem zegar chwile toczy.

Granit wiekowy pod stopami
Stuka, że zawsze coś przed nami.





.

[Leon Gutner]

Z ogromną przyjemnością przepłynąłem przez wersy.

Z upodobaniem L.G.

[skaranie boskie]

interesujący ten wiersz. Taka podróż w nieznane z nieznanym...
Tylko skąd nieznany zna imię?
Ja bym ten wers ułożył trochę inaczej, np.:

"No chodź przed siebie ze mną, bella".
Tak mi się wymyśliło, może dlatego, że czytałem wiersz u stóp Wezuwiusza, o czym niebawem Wam opowiem obrazkami.

[BerniM]

Fajnie byłoby pójść z Tobą na spacer a potem poszukać kafejki po zapachu.... kawy, pomarańczy ? a może gorzkiej czekolady. A potem posłuchać poezji i otulić się kocem:)) rozmarzyłam się u Ciebie:) Pozdrawiam

[abandon]

Nastrojowo i ciekawie

[bonkreta]

Dziękuję Wam i z podziękowaniami załączam ilustracje do wierszyka

FB_IMG_1582105655614.jpg

Ja bym ten wers ułożył trochę inaczej, np.:

"No chodź przed siebie ze mną, bella".
Tak mi się wymyśliło, może dlatego, że czytałem wiersz u stóp Wezuwiusza, o czym niebawem Wam opowiem obrazkami.

Skaranie, mi bardziej niż "bella", pasowałaby "puella". Łacina też do Wezuwiusza pasuje


Raz jeszcze dzięki