Na czarnym szlaku

Wiadomość

#1 Post autor: **Leon Gutner** » 27 paź 2019, 14:44

Szliśmy
a było trudniej
wyżej
w strachu że życie nas rozsypie
pragnienia wyły coraz ciszej
drzewami zbocza wzniesień kwitły

to była
wtedy taka pora
gdy prowadziłaś mnie przez góry
przed widokami chyląc czoła
mogłem podziwiać czar natury

i o poważnych prawiąc sprawach
marzenia miałaś takie same
wiatr płochą wiarę z nas wysmagał
tam po dolinach brzmiąc jak amen

na każdym szczycie gdzieś u celu
tuliłaś wszystkie cząstki we mnie
latem i zimą gdy się bielą
szczyty błyszczały tak przepięknie

to tam zrozumieć było można
co człowiek ceni co posiada
wracam
sam
chociaż chciałem zostać

tak nauczyłaś mnie jak
spadać

EdwardSkwarcan · #2 Post autor: **EdwardSkwarcan** » 29 paź 2019, 23:34

Intrygujące te góry

Pięknie

#3 Post autor: **Leon Gutner** » 30 paź 2019, 16:37

Jak to góry Edwardzie.

Z podziękowaniem L.G.

#4 Post autor: **lczerwosz** » 31 paź 2019, 21:59

Kiedyś Indianie, którzy byli starzy i chorzy, szli samotnie w góry i tam już zostawali. Aby nie robić kłopotu.

#5 Post autor: **Leon Gutner** » 01 lis 2019, 18:11

Nie u nas, nie nasi Indianie i nie w nasze góry.

Z podziękowaniem L.G.

#6 Post autor: **skaranie boskie** » 21 sty 2020, 22:50

Leon Gutner pisze: ↑
27 paź 2019, 14:44
szczyty błyszczały tak przepięknie

Leonie - wszystko, tylko nie przepięknie!
Te szczyty mogły błyszczeć z wdziękiem, lękiem, mogły błyszczeć zbędnie, albo nawet zrzędnie, choć to ostatnie pewnie niemiłe. No nie wiem, jak jeszcze, ale nie przepięknie. Nawet pięknie, bez "prze".
Reszta bez zarzutu. To jest dobry wiersz z jednym aspektem grafomańskim, o którym wyżej.
Wypijmy za niego. Za wiersz znaczy, nie za aspekt...

#7 Post autor: **Leon Gutner** » 22 sty 2020, 19:59

Dziękuję Małpo . A więc wypijmy za wiersz

Z podziękowaniem L.G.