Koniec jest początkiem, Uroboros, czyli niekończący się wiersz

[eka]

jak więc dzielić?
wiesz coś o tym?

wiem

kiedy nienawidzę
i ranię
lub na zło obok się godzę

wtedy moim złem
dzielę się i zło
mnożę

można nie wiedzieć

[tabakiera]

można nie wiedzieć
można nie słuchać
potem odsiedzieć

kłamczucha ciemność
ukryła reflektory
w kokonie z chmur

zamknij powieki
i dnieć przestanie
wyłącznie dla twoich źrenic

[eka]

Wyłącznie dla twoich źrenic proste wieczory
i sny. Bezludność w kamiennym spokoju,
a jeśli wyświetla się lęk, to tylko
z obawy spotkania. Nigdy nie wiadomo

z czym może przyjść człowiek. Na polanie
nie straszy czas ani odległość. Umeblowałam
skończony kosmos. Zdziwisz się, gdy ujrzysz
spokój przyćmionego światła, przyjazne sfery

i dwa zwinięte w kłębek sierściuchy na fotelach.
Nic nam nie grozi – mruczą. Pliszka za okiennicą
zbudowała gniazdo, sześć gardziołek na głowie.
Podlatuje najczęściej po zmroku. Szkoda, że nie

możesz być. Byłoby raźniej, bo niedawno myszołów
na starej studni dopadł małą sójkę, większa
(partner a może matka) miotała się nad nimi, krzycząc.
Wzbił się z ofiarą w pazurach, dopiero gdy podbiegłam.

Patrz na mnie, gdy się boję.

[tabakiera]

patrz na mnie gdy się boję
i przenikaj spojrzeniem
drżenie
ust poszarzałych w falach
Styksu

patrz na mnie gdy przepływam
wolna od nienawiści
ginąca w jej objęciach
bardziej naga niż prawda
niewidoczna jak kropla
zmrożona w głębi skały

wgapiaj się i pożądaj
niemego lęku
co tarczą

od twoich przeklętych klątw

[pallas]

od twoich przeklętych klątw
głowa puchnie jakby mątw
tysiące tam się darło
w nieba szczyty za marną
kostuchę ślą modlitwy
sławiąc martwy monolit

[Lucile]

sławiąc martwy monolit
jego bronią adianoeta
rzecze zapomniany poeta
z niedookreślonych stolic

[tabakiera]

z niedookreślonych stolic samookreśleni stoliczanie wpatrzeni w talię.
określeni przez tradycję wędrówki.
z góry na dół, z dołu w górę.
z podartych drelichów w nieskazitelne, wełniane garniturki.
w garniturkach na Giewont.
w dresie do Kongresowej.
na przekór konwenansom, z prądem paniki.
nowomoda.
bez kociej sierści.
bez kocich łbów.
bez śladu matczynej ściery i śliny, która ułatwiała zaprasowanie wszystkich kantów i barier.
z kantem i z bajerem.
bezzębna Cyganka przy stoliku i jej obietnice.
urok.

[eka]

urok to stalowa utrata
bo zawsze mija
ledwo dotknie
rozkołysze rozniesie rozczuli
zamienia się w brak

a ty a ja
neurony lustrzane
błękitny pył z roku
urobek uroku
czar

chce ukraść
wrak sroki
w banalnym jazgocie
kulawe podskoki
aż zal

[tabakiera]

aż żal serce moje ściska
gdy wysycha piękna Wisła

takie puste jej koryto
co to będzie
jakieś licho
klimat
człowiek
może Bóg
chce mi rzekę zwalić z nóg

moja rzeko
moja Wisło
nadym się
i olej wszystko

[eka]

i olej wszystko wysmaży
wystarczy kocioł i ruszt
w tym tłuszczu ci nawet
do twarzy

skwierczysz tak głośno kaszanko
krwią opita gryczanko
czas na widelec
i nóż