Koniec jest początkiem, Uroboros, czyli niekończący się wiersz

[eka]

bo nadal nią jesteś – to wiem

skrzydlatą rywalką
niestrudzoną kochanką
jego snem

przegram z tobą - wiem

lecz nie leć ze mną w kulki
moja śmierć tuż za progiem
za wami wzbić się mogę

wiedz

[tabakiera]

wiedz bo już wiesz
czy nie chcesz czy chcesz
ta wiedza roztopi się w tobie
jak lek jak narkotyk
jak anioł
ten dotyk
już wpłynął
osadził się w głowie


świat teraz jest inny
gdy wiedza cię pali
ty się nie palisz do wiedzy
nie uda się zgubić
na próżno się trudzisz

wiedz
miotaj się z wiedzą
i cierp

[eka]

i cierp
jeśli wątpisz w stykanie się dróg
wiedzy z wiarą niewiedzy

im głębiej zgłębimy równania
im bardziej ufamy niż wiemy
tym wyżej rozkwita nam świat

[tabakiera]

tym wyżej rozkwita nam świat
im lepiej się w nim mościmy
z perspektywy stworzenia

na tak ogromnej planecie
maleńkie gniazdo skowronka
ginie
a jest mu królestwem

[eka]

a jest mu królestwem nie mniej ważnym
od zapomnianego imperium

wszystko rozsypie się w pył
konstelacje planety i człowiek
nawet atomy

ale coś zostaje

[tabakiera]

ale coś zostaje
kawałek kości
atom
ślady kultury
wysokiej
niczym wieża z plastiku

[eka]

niczym
wieża z plastiku
walec na sztorc
wysoka i pusta
w środku jak butla
więzi czas
wielu pokoleń
wieki miną
widok chłamu
w końcu ziemia
wchłonie
wrzask ustanie
wreszcie
wrzód pęknie

[tabakiera]

wrzód pęknie
zaleje falą
jak Ocean Śmierdzący
i morze
może przestanie
szumieć
i parując wytrąci
argument
na ostatnim kamieniu

a kto bez winy
niech rzuci

[eka]

niech rzuci
siedząc na pustyni
z garści
w niebo
złudnym kształtem róży
zaklęciem

i cud się powtórzy
piach
zapłodnią deszcze
dno obrośnie morzem
reszta nieczłowiekiem

niech upłynie miliard
nieświadomych dat

[tabakiera]

nieświadomych dat przed nami wiele
zwykłe soboty zwykłe niedziele
przelecą szybko jak oka mgnienie
nie zapamiętasz
bo na wspomnienie
trochę za mało
bodźców i wrażeń

tak się mijamy
z życiem
nie w parze