Koniec jest początkiem, Uroboros, czyli niekończący się wiersz

[eka]

pamięć o sobie samym... fundament
najpierwsze z wszystkich -JA- które samo z siebie
nigdy o sobie nie zapomni
w instynkcie

w kracie przetrwania
zawsze tutaj -JA- a tam świat
jestem
sobą w sobie samej

Zielono-żółta łąka obejmuje początek rynnowego jeziora,
dalej biorą go w jasyr wybujałe sosny.
Słońce rośnie nad postrzępioną linią ich koron,
prześwietla pajęczyny na świerczkach obok mnie.
Być w tym łagodnym blasku.

[tabakiera]

Być w tym łagodnym blasku.

w naszej samotni

mikroskopijne ślady dawnych uśmiechów
złote pajączki
scałuję z ciebie jeszcze przed
słońcem

[eka]

słońcem niedbale
fastrygowane chmury
warchlak przy sutku

słońcem przykryte dachy
w kuchni kobieta
rozbija mięso tłuczkiem

słońcem zalana szyba
Herbert łapie gołębia
nie będzie głodny

[tabakiera]

nie będzie głodny
kto uwolni z wieży
ludzi i ich kota

ani ten kto w pustym mieszkaniu
wyciągnie dłoń z rybą

kto da wiarę oczom
zielonym od wy­pa­try­wa­nia
nie od na­dziei

oczywiście pod warunkiem
że istnieje
eden


* inspiracja Herbertem i Szymborską w pierwszych trzech strofach.
Żeby nie było, że ściągam z nich bezczelnie.

[eka]

eden – edenisko – edenach – ogrodzisko
w nim rozkosz i to wszystko
róbcie wszystko
no prawie wszystko

a co w -prawie- różnicę czyni?
skreślenie jabłka z menu
niestety już się ślini
niedoszła sprawczyni

istnienie w edenie
– nie bzdetka
temat na wiersz zadała Poetka
czy wiedza
jest warta wygnania
czy nie szkoda
po raju fruwania
uff...
czy z raju wyleci
filozof i jego kozetka?

[tabakiera]

filozof i jego kozetka?
Kij i czerwona marchewka.
Marzenia senne i ego
super że ego kolego
ale nie super gdy mary
serce zabiorą i wiarę
zostały strachy i lęki
psycholog na nie za cienki

[eka]

psycholog na nie za cienki
i sam mi to przyznał!
pani u-wie-rzy?
bez choćby cienia udręki
w głosie!

pani kochana, mają nas w nosie!

a pani wie...
że cienias nawet recepty
wypisać nie może?!

i co teraz?

każe do psychiatry iść...

o Boże!

[tabakiera]

o Boże!
Przecudne gołoborze stworzyłeś
i morza
oceany
pustynie
kaktusy stokrotki
róże chmury
miłość wodę
drewno na komodę
nie zapominając
o ogniu
chorobie
łańcuchu
pokarmowym
i głodzie
który każe zabijać
i modlić się
do ciebie
żeby mięsa nie zbrakło

o Boże

zgaś światło

[eka]

zgaś światło
w oczy kładź więcej
wciąż więcej ujemnego ciężaru
ciemności
która wpada w nas niczym balast
łagodny dozorca trzymający przestrzeń
wokół słonecznego zegara

zgaś światło
poczujesz jak lekko ucisza tajemnicą
cały ten cyrk
tandetny zgiełk
jarmarczne targowisko
targi i utargi świecących atomów

dziewczynko moja
kiedy nad oliwną lampą w naszym oknie
tańczą nocne motyle
zgaś ją
i z ledwo podświetlonego domu
naga wyjdź

ciemność ocala

[tabakiera]

ciemność ocala
schowajmy się w ciszy
głuchej jak wojna
która trwać będzie
aż po kres naszej śmierci

słyszę kroki
nad nami
i strzały
ty mnie ja tobie
schronem

człowiek człowiekowi
gnomem
niebytem
katem

wypatruję gwiazd
uwięzionych w kałuży
krwi i wybroczyn

zamyka oczy
poległy anioł stróż