"Ekspres do kawy" cz. XXIV - Przyjacielu

[eka]

Droga Alicjo, bliźniak Twojego Leona, pan futrzak, najedzony i opity mlekiem, leży na ulubionej komodzie i ignoruje. W południe zamknął się w swoim kocim, szczelnym istnieniu, a kiedy próbuję delikatnie go przesunąć, by zetrzeć tygodniowy kurz, udaje, że go tu nie ma.
Przed chwilą przetarłam blat komody, podtrzymywany przez pana kota bezruch przesunęłam z powrotem, bliżej ściany, a wychodząc z pokoju, pomyślałam, że warto byłoby wiedzieć, czy i pan Leon potrafi tak skutecznie wyłączyć się ze świata. Może to sprawka genów, bo moja kotka jest bardzo czujna i płochliwa.

U mnie, na leśnej polanie, jeszcze zielono. Lipcowe deszcze i spryskiwacze dały sobie radę z pierwszymi kolorami jesieni, ale polny klon każdemu silniejszemu powiewowi już składa daninę letnich liści. Trochę się ich uzbierało. Leżą między okładkami czytanych książek.
Zaraz w którąś zanurkuję.

Miłego popołudnia, Alicjo. Pozdrów ode mnie, proszę, Przyjaciela.
Mam nadzieję, że się nie pogniewałaś na kudłatego listonosza za naruszenie odzyskanego spokoju w Sarniej Dolinie.

[Alicja Jonasz]

"Ekspres do kawy" cz.XXIV - Przyjacielu fr.20
Drogi przyjacielu, dziś z samego rana odwiedził mnie Kudłaty Listonosz. Wybiegłam mu na spotkanie z mocno bijącym sercem. Jego pojawienie się w Sarniej Dolinie mogło oznaczać tylko jedno - list od ciebie, wytęskniony i wyczekiwany. Ale Kudłaty Listonosz tym razem nic dla mnie nie miał, więc tylko delikatnie się uśmiechnął, jakby lekko zmieszany, a potem zagadnął:
- Dzień dobry, szanowna pani. Właśnie byłem w pobliżu i pomyślałem: a zajrzę, zapytam o zdrówko!
- Dobrze pan zrobił! - powiedziałam, strofując w duchu ogłupiałe nadzieją serce.
I usiedliśmy na werandzie przy stoliku pachnącym kawą.
Wiadomość o wizycie Kudłatego Listonosza lotem błyskawicy rozeszła się po domu i ogrodzie. Najpierw pojawił się pan Leon z ogonem naprężonym jak antena, za nim z gęstwiny listowia wypełzły słoneczne promienie i poczęły bez opamiętania igrać w kudłatej czuprynie listonosza, nadając jej nieco rudawy odcień. Na płocie przysiadł rudzik i przeskakując z miejsca na miejsce na swych krzywych nóżkach, rozćwierkał się jak szalony.
Zrobiło się tak jakoś... no nie wiem, weselej, jaśniej w duszy! Piliśmy kawę, a wszystko wokół śpiewało i tańczyło, jakby świat odmienił się za przyczyną jakiegoś potężnego czaru, jakby nagle znikł z niego cały smutek, a tylko szczęście zostało.
Musisz do nas koniecznie przyjechać, kochany...

[eka]

Alicjo, niezmiernie rzadko można spotkać człowieka, który w tak delikatny, subtelny sposób przekaże odmowę.
Bardzo cię przepraszam oraz oczywiście bohaterkę Ekspresu do kawy za poprzedni, wielce nieprzemyślany wpis. Będę już swoje spontaniczne zachowania temperować, obiecuję solennie.
Dziękuję za znakomity fragment 20.
Nie ustawaj, niech ekspres zawsze częstuje aromatycznymi obrazami czytelników.
Serdecznie pozdrawiam.

[Alicja Jonasz]

eka? ależ bardzo mi się spodobał Twój wpis! na litość boską, żadnej odmowy nie miałam na myśli! słowo harcerza! dziękuję za niego bardzo!

[eka]

To nakopię Kudłatemu

______
Uff... : )

[Alicja Jonasz]

Zrobiło się tak jakoś... no nie wiem, weselej, jaśniej w duszy! Piliśmy kawę, a wszystko wokół śpiewało i tańczyło, jakby świat odmienił się za przyczyną jakiegoś potężnego czaru, jakby nagle znikł z niego cały smutek, a tylko szczęście zostało.

i gdzie tu odmowa?

[eka]

sorry

[Alicja Jonasz]

oj, czuję, że pogrążam się coraz bardziej; zaczyna być źle: Ty mnie przepraszasz, zamiast ja Ciebie, hm... dziękuję, że poświęcasz czas moim tekstom, że chcesz je czytać, że komentujesz je tak ładnie; no zainspirowałaś mnie i podkradłam Ci postać Kudłatego Listonosza; no spodobał mi się! te jego zakładki z listków klonów również no piszmy dalej, dobrze? nie przepraszajmy się już...

[eka]

Zgoda:)

[Alicja Jonasz]

a więc jutro wskakuję na rower i fruuu na Leśną Polanę na kawę