"Ekspres do kawy" cz. XXI - Tajemniczy algorytm

[Alicja Jonasz]

do początku
do poprzedniego
Zanim wejdą do gmachu, wykonują telefon.
- Halo, czy to sekretariat? - pytają zawsze o to samo.
Sekretariat pana i władcy oddzielony jest od reszty świata ogromnymi drzwiami. Imitacja dębu, symbolu siły.
Chwila rozmowy z urzędniczką o aksamitnym głosie odziera ich z indywidualnych cech. Odtąd stają się numerkiem w tajemniczym algorytmie spraw.
Dziś jestem numerem trzynastym. Jeszcze przed godziną siedziała przede mną dziesiątka i trzymała na kolanach nadzieję ubraną w ładną, zieloną sukienkę, nadzieję, która spoglądała na mnie ufnie znad czasopisma dla kobiet. Na okładce zdjęcie jednej z celebrytek. Jej krystaliczny uśmiech reklamuje pastę do zębów.
Przed minutą nadzieja zgasła. Wiem, to wstrząsające. Masz prawo do łez. Widok konającej nadziei nie należy do przyjemnych. Kiedy jej serce cicho jęknęło, a potem pękło, rozlatując się na tysiąc kawałków, też płakałam... Musisz wiedzieć, że nadzieja ma bardzo kruche serce.
Sam proces jej utraty zaczął się niewinnie.
- Dzisiaj pan i władca nie przyjmie numeru dziesięć - padły słowa.
W ciszy aksamitny głos brzmi cudnie. Można się w nim zakochać jak w świergocie pierwszego skowronka.
Nadzieja, usłyszawszy wyrok, nieco się skurczyła. Wszyscy spojrzeli na nią z ulgą, a ona jakby się nagle w sobie zapadła. Wyglądała niczym dziewczynka, która założyła sukienkę za dużą o przynajmniej trzy numery! Później jej oczy delikatnie się zaszkliły, aż stały się zupełnie matowe. Co prawda nadal siedziała na kolanach numeru dziesięć, trzymając w rękach kolorowy magazyn, ale dziwnie się trzęsła i zaczęła bełkotać coś bez składu i ładu. Nie minęła minuta i już była nieżywa. Nie mogliśmy nic zrobić. Żadna reanimacja tu nie mogła pomóc. Utrata nadziei jest procesem nieodwracalnym. Numer dziesięć nie szlochał, nie rozpaczał, po prostu wstał i powoli wyszedł, zgarbiony, ze spuszczoną głową. Jeszcze przez chwilę słyszałam odgłos jego kroków dobiegający z klatki schodowej, potem nastała cisza.
Moja nadzieja śpi. Skuliła się w cieple kieszonki. Mam ochotę ją pogłaskać.
Marynarkę z kieszonką w kształcie serca mam od babci Franciszki. Kiedy wręczała mi pakunek owinięty w liść łopianu, powiedziała:
- Zobaczysz, przyniesie ci szczęście.
Mam nadzieję, babciu...

Drugie podejście
Okupacja korytarza przed gabinetem pana i władcy trwa od wczesnych godzin rannych. Wygląda na to, że dziś nikogo nie przyjmie, a mimo to petenci siedzą w równym rzędzie pod ścianą, bezmyślnie gapiąc się w podłogę. Przywykli do czekania. Ponury gmach stał się ich drugim domem, sposobem na życie.
Płytki ułożone w szachownicę lśnią. Pachnie kawą z ekspresu.
Czuję się trochę jak na zlocie manekinów. Oryginalny wystrój wnętrza. Przewracam bezszelestnie kartkę nowiutkiego kryminału. Psychopatyczne zachowania bohatera ujawniły się już w dzieciństwie, kiedy czekając z matką w kolejce o zapomogę, dla zabicia czasu z wyjątkowym okrucieństwem wyrywał muchom skrzydełka. Jakże pospolite.
Poruszam głową, wykrzywiam usta, mrugam powiekami.
- Nie jestem manekinem - szepczę z trwogą. - Nie jestem...
Odpowiada mi cisza przemykająca obok na deskorolce.
do następnego

[Alicja Jonasz]

Dopisałam fragmencik do tej części. "Drugie podejście" świeżutkie, podyktowane dzisiejszym zdarzeniem.

[eka]

Algorytm rzeczywistości?
Uosobiona cisza i nadzieja, w tle pogłos Kafki i Matriksa...
Determinizm i petenci z prośbą o zmianę.
Szpital i obojętność lekarza - pana?

Nie rozgryzłam.

[Alicja Jonasz]

ale kawy się napijemy, tak?

[eka]

Zawsze:)

[Alicja Jonasz]

Dziękuję za pochylenie się nad tym tekstem, eka

[Gorgiasz]

Znakomite. Idę dalej.

która spoglądała na mnie ufnie z nad czasopisma dla kobiet.

"znad"