"Ekspres do kawy" cz. XX - Ławeczka

[Alicja Jonasz]

do początku
do poprzedniego
- Taka ładna i sama.
Ładna i sama chce posiedzieć w cieniu na ławeczce i posłuchać świergotania ptaków, popatrzeć na obłoki, zatrzymać się w locie, na chwilę złożyć skrzydła, niech odpoczną...
- A może ja bym kupił tę fasolkę? - Wskazuje na leżącą obok mnie torebkę pełną zielonych strąków. Kobieta, która mi je sprzedała, ma wesołe, błękitne oczy i siateczkę zmarszczek na twarzy. Wstaje o świcie, żeby pomodlić się przed wyjściem na targ, potem zrywa fasolkę, całuje męża i ciągnie swoje skrzydła w małym, dwukołowym wózku. Warzywa obrodziły tego roku jak nigdy.
Ranek na skraju miejskiego parku. Upał. Powietrze przesycone kurzem. Ludzki gwar. Jedni sprzedają, drudzy kupują, jeszcze inni kłócą się, nawołują, zadają mnóstwo pytań. Na te moje nie ma odpowiedzi od lat. Pośpiech. Stukot obcasów na chodniku. Alejką przemyka wiewiórka. Westchnienia. Śmiech.
- Lubię fasolkę. - Natręt nie daje za wygraną. Przymila się. Zaraz usiądzie obok, zawłaszczając skrawek przestrzeni, który cudem udało mi się odnaleźć w zgiełku i ciasnocie. Nieprzyjemny zapach potu.
- Idź pan w cholerę! - odpowiadam, spokojnie aczkolwiek stanowczo.
- A może... a może da się pani zaprosić na kawę?
- Gościu, daj mi spokój! Po prostu... - wykrztuszam, wykonując ręką gest, jakbym chciała odgonić muchę. - Zasłaniasz mi niebo! Zrozum... bez widoku nieba umrę!
Pachną lipy i gawron skacze po trawniku. Miejsce, gdzie skrzydła łączą się z kręgosłupem, zaczyna boleć. Dlaczego więc zwlekam?
do następnego

[eka]

Diogenes ze skrzydłami, i nie w beczce a na ławeczce:)
Możesz ewentualnie przejść na drugą stronę lustra, ale o odlocie zapomnij, proszę.

Lubię Twoje pisanie.
(Wolno mi się do tej słabości przyznawać publicznie?:)

[Alicja Jonasz]

Na lubienie nie ma rady... pozwalam

[Gorgiasz]

Przeszedłem.