"Ekspres do kawy" cz. XXIV - Przyjacielu

[eka]

Tak, wszechświat się rozszerza i pełno na nim miejsca; mogę myśleć do woli! i śnić bez opamiętania! pozdrowienia, eko

Dziękuję, niżysko dziś takie, że kawa jak lekarstwo zadziałała.

No widzisz... nie ma granic, nie ma:)
Tyle, że łatwo pobłądzić w bezmiarze.

[Alicja Jonasz]

"Ekspres do kawy" cz. XXIV - Przyjacielu fr.74
Drogi przyjacielu, gdy ludzie odchodzą ze świata moich myśli, zawsze dzieje się to niezauważalnie. Nigdy nie mogę uchwycić tego momentu - wyraźnej granicy między czasem ich obecności, a czasem pogrążenia się w niepamięć.

[szczepantrzeszcz]

Drogi przyjacielu, gdy ludzie odchodzą ze świata moich myśli, zawsze dzieje się to niezauważalnie. Nigdy nie mogę uchwycić tego momentu - wyraźnej granicy między czasem ich obecności, a czasem pogrążenia się w niepamięć.

Szczepan też tak ma. Najgorszy jest moment, kiedy potem widzę twarz i nie jestem pewien...

[eka]

Do M***

Precz z moich oczu!... posłucham od razu,
Precz z mego serca!... i serce posłucha,
Precz z mej pamięci!... nie tego rozkazu
Moja i twoja pamięć nie posłucha.

Jak cień tym dłuższy, gdy padnie z daleka,
Tym szerzej koło żałobne roztoczy, -
Tak moja postać, im dalej ucieka,
Tym grubszym kirem twą pamięć pomroczy.

Na każdym miejscu i o każdej dobie,
Gdziem z tobą płakał, gdziem się z tobą bawił,
Wszędzie i zawsze będę ja przy tobie,
Bom wszędzie cząstkę mej duszy zostawił.

Czy zadumana w samotnej komorze
Do arfy zbliżysz nieumyślną rękę,
Przypomnisz sobie: właśnie o tej porze
Śpiewałam jemu tę samę piosenkę.

Czy grają w szachy, gdy pierwszymi ściegi
Śmiertelna złowi króla twego matnia,
Pomyślisz sobie: tak stały szeregi,
Gdy się skończyła nasza gra ostatnia.

Czy to na balu w chwilach odpoczynku
Siędziesz, nim muzyk tańce zapowiedział,
Obaczysz próżne miejsce przy kominku,
Pomyślisz sobie: on tam ze mną siedział.

Czy książkę weźmiesz, gdzie smutnym wyrokiem
Stargane ujrzysz kochanków nadzieje,
Złożywszy książkę z westchnieniem głębokiem,
Pomyślisz sobie: ach! to nasze dzieje...

A jeśli autor po zawiłej probie
Parę miłośną na ostatek złączył,
Zagasisz świecę i pomyślisz sobie:
Czemu nasz romans tak się nie zakończył?...

Wtem błyskawica nocna zamigoce:
Sucha w ogrodzie zaszeleszczy grusza
I puszczyk z jękiem w okno załopoce...
Pomyślisz sobie, że to moja dusza.

Tak w każdym miejscu i o każdej dobie,
Gdziem z tobą płakał, gdziem się z tobą bawił,
Wszędzie i zawsze będę ja przy tobie,
Bom wszędzie cząstkę mej duszy zostawił.
___________________

Nie można nakazać pamięci zapomnienia - tu i teraz. To zawsze jest proces, a w dodatku nie zapominamy niczego, tyle że nie potrafimy śladów w sobie odszukać.

[Alicja Jonasz]

"Ekspres do kawy" cz. XXIV - Przyjacielu fr.75
Drogi przyjacielu, jeszcze nikt nigdy nie ofiarował mi w prezencie ciszy. Przyszła z poranną pocztą i od razu wypełniła mój świat po brzegi. Gdy tylko uchyliłam wieczko kartonowego pudła, bezszelestnie wyślizgnęła się z więzienia niczym dżin z zaczarowanej lampy Alladyna gotowa spełnić każde życzenie...

Naucz mnie kochać bez słów. Słowa dawno już się przeterminowały. Zawisły w powietrzu bez prawa głosu.

[szczepantrzeszcz]

Potrzeba drugiego człowieka, to potrzeba słów... tych o miłości również, ale...

Naucz mnie kochać bez słów.

Kocha się zawsze bez słów.

[Lucile]

Gdy tylko uchyliłam wieczko kartonowego pudła, bezszelestnie wyślizgnęła się z więzienia niczym dżin z zaczarowanej lampy Alladyna

Ładne opisanie ciszy - doskonale pamiętam, że w dzieciństwie bałam się tego dżina z lampy Alladyna, chociaż trudno mi było zdefiniować ten strach.
A i cisza bywa różna - groźna także. W Twoim, poezją przesączonym mini jest dobra, łaskawa, bo przecież:

Słowa dawno już się przeterminowały. Zawisły w powietrzu bez prawa głosu.

no właśnie.

Serdecznie
L

[Alicja Jonasz]

Dziękuję serdecznie, że pochyliliście się nad tym moim drobiazgiem. W Sarniej Dolinie jesień... Pozdrawiam

[Alicja Jonasz]

"Ekspres do kawy" cz. XXIV - Przyjacielu fr.76
Drogi przyjacielu, uprzejmie donoszę, że listy, które otrzymuję od Ciebie, nie chcą grzecznie leżeć w szufladzie i spać. Każdego dnia psocą na potęgę. Próbuję je okiełznać głaskaniem i pocałunkami, myślą czułą i tęskną, a gdy to nie pomaga, zabieram je na długi spacer po lesie. Szczęśliwe biegają wśród drzew.
Żebyś ty je wtedy widział, kochany...
***
Drogi przyjacielu, Kudłaty Listonosz zawsze powtarza, że gdybyś pewnego dnia rzucił wszystko w czorty, dom, pracę, cały ten świat pewnie stojący na skale, i postanowił wrócić tutaj, do Sarniej Doliny, gdzie wszystko jest jak sen - ulotne, on, powiernik naszej przyjaźni, stałby się wówczas niepotrzebny.

[eka]

Tego zrobić Kudłatemu nie możecie:)

Pięknie w słowach tańczysz, Alicjo.